How it ends and begins

        Kiedy się ocknęłam, leżałam w łóżku, a nade mną stało dwóch nieznanych mi mężczyzn w białych fartuchach.
- Obudziła się - rzucił jeden z nich i poświecił mi czymś po oczach. Byłam totalnie zdezorientowana, nie wiedziałam, gdzie jestem i co się dzieje. Ostatnią rzeczą, którą pamiętałam, były światła i przerażający huk. Teraz leżałam tu, czując ogromny ból w okolicy ramienia i głowy.
- Leż spokojnie, masz złamany obojczyk.
- Co się stało? Gdzie ja jestem? - zapytałam, ledwo wydobywając z siebie głos.
- Miałaś wypadek, jesteś w szpitalu - odpowiedział mi mężczyzna, na którego fartuchu wisiała plakietka z napisem doktor W. Norton.
- Gdzie jest moja mama? - Próbowałam zerwać się z miejsca, jednak uniemożliwił mi to ból i igła wbita w przedramię.
- Twoja mama leży w innej sali.
- Czy wszystko z nią w porządku?
- Niczym się nie przejmuj - usłyszałam, po czym obcy lekarze wyszli. Jak zwykle nie chcieli nic powiedzieć. Obawiałam się najgorszego... 
Zamknęłam oczy i zaczęłam się modlić. Czułam, jak spod powiek wypływają mi łzy. Boże błagam cię, niech nic jej nie będzie powtarzałam to, dopóki nie zasnęłam...
         Gdy się obudziłam, przy moim łóżku siedział tata i trzymał mnie za rękę.
- Tato, co z mamą?
- Nie wiem. Cały czas ją operują - odpowiedział, powstrzymując łzy. Bardzo ją kochał, więc naprawdę cierpiał.
     Po dwudziestu minutach, które minęły nam w milczeniu do sali wszedł doktor z miną, która nie wróżyła nic dobrego.
- Panie doktorze, co z moją żoną?! - pytał gorączkowo tata.
- Robiliśmy wszystko, co w naszej mocy, jednak obrażenia wewnętrzne były zbyt rozległe. Bardzo mi przykro, ale pańska małżonka właśnie zmarła. - Te słowa wywołały bardzo silny ucisk w mojej klatce piersiowej i jedynym, co mogłam zrobić, było wydobycie z siebie głośnego krzyku. Wpadłam w histerię. Miałam nadzieję, że to wszystko to tylko zły sen, który skończy się, gdy tylko otworzę oczy, jednak nadzieja mnie zawiodła. To nie był koszmar senny, a najprawdziwsza rzeczywistość. 
Spojrzałam na ojca, był cały blady i ledwo trzymał się na nogach. Wyglądał, jakby właśnie umarła cząstka jego samego. Ja nadal krzyczałam i wyrwałam igłę, która tkwiła w mojej żyle, doprowadzając się tym samym do silnego krwotoku. Lekarz zabrał tatę na korytarz i przyprowadził pielęgniarkę, która podała mi środek uspakajający i opatrzyła powstałą ranę.
      Przebudziłam się po kilku godzinach, nie widząc w okół siebie nikogo. Wstałam więc z łóżka, odłączyłam się od kroplówki i wyszłam na korytarz. Błąkałam się przez dobre pół godziny, dopóki nie znalazłam sali, w której leżało ciało mojej mamy. Nie zdążyli jej jeszcze wsadzić do lodówki. 
Na bardzo drżących nogach zbliżyłam się do stołu. Jej twarz była cała w zadrapaniach i siniakach, usta były sine, reszta ciała przykryta czymś, co wyglądało jak prześcieradło; zauważyłam jednak ogromny krwiak na ramieniu. 
Mimo iż była poturbowana, na jej twarzy malował się spokój, jednak nawet to nie powstrzymało mnie przed kolejnym napadem histerii. Usiadłam w rogu pomieszczenia i zakryłam twarz rękami, głośno płacząc. Po krótkiej chwili  stanął przede mną mężczyzna, pytając się, co tutaj robię. Nie byłam w stanie ani mu odpowiedzieć, ani wstać z podłogi, dlatego też wziął mnie na ręce i zaniósł do sali... 

 

***

 

       Wypisali mnie po dwóch tygodniach, wcześniej zapewniając nadzór psychologa, jakby to miało w czymś pomóc.
Siedziałam w samochodzie i patrzyłam za okno pogrążona we własnych myślach, a kiedy byłam już w domu, odwiedziło nas parę sąsiadek, przynosząc jedzenie i tak zwane dobre słowo. 
Musisz być teraz silna, Mary, to zdanie usłyszałam kilkaset razy w przeciągu kilku godzin, a w głowie krzyczało mi tylko jedno: czy oni sobie robią ze mnie jaja? Mam trzynaście lat, właśnie straciłam najważniejszą osobę w swoim życiu, a ci każą mi być silną.
Jednak nie to sprawiało, że ów dzień zapadł mi tak głęboko w pamięć, przyczyną był fakt, iż była to ostatnia doba mojego szczęśliwego i niewinnego dzieciństwa.

ARCHIWUM