71. You know I love I really do, but I can't fight anymore for you

         Jared zamknął drzwi, a ja wbiłam w nie tępy wzrok, nie mogąc ruszyć chociażby palcem. Byłam jak zahipnotyzowana. Wszystko, co mówiłam, to jak mówiłam, to wszystko było wyuczone. Chłód był wymuszony, a krzyk zrodził się z bólu. Z bólu duszy, który towarzyszył mi, gdy musiałam kłamać mu w żywe oczy. Musiałam wykrzyczeć jedynemu chłopakowi, którego kochałam, że go nienawidzę, że moja miłość do niego umarła, kiedy tak naprawdę nie wyobrażałam sobie bez niego życia. Ale to było konieczne, nie miałam innego wyjścia, zrobiłam to dla jego dobra. Dla jego dobra...

        Przeniosłam załzawione oczy na szafkę i zobaczyłam wielki bukiet róż. Kupił je dla mnie, chciał mi zrobić przyjemność, a ja wyrządziłam mu tak ogromną krzywdę. 

Czułam się jak podła szmata, ale wciąż powtarzałam sobie to jedno zdanie - to dla jego dobra. To miało usprawiedliwić moje działanie, rozgrzeszyć mnie przede mną samą, ale jakoś nie działało. Mimo wszystko czułam przeogromny ból, który zdawał się rozdzierać moją głowę i moje serce na pół. 

To było jak koszmar na jawie, z którego nie dało się wybudzić, z którego nie można było się wybudzić. Nawet jeśli zrobiłam dobrze, czułam się z tym niezwykle źle...

***

Dzień wcześniej:

         Przełożyłam torbę z zakupami z prawej dłoni do lewej i włożyłam do zamka nieduży srebrny klucz. Przekręciłam go i pchnęłam masywne drzwi, które przestały skrzypieć dwa miesiące wcześniej. Jeszcze raz wytarłam buty w czarną wycieraczkę i podeszłam do skrzynek. W naszej leżały dwa rachunki; za światło i telefon. Wrzuciłam je do siatki z produktami na kolację i weszłam do windy. 

Tego dnia, kilka godzin później, miał wrócić Jared i chciałam przygotować dla niego coś specjalnego. Planowałam upiec też ciasto czekoladowe, które zjedlibyśmy w łóżku. Miałam na to kilka godzin, wszystko sobie dokładnie wyliczyłam, wiedziałam, że wyrobię się bez problemu.

Do moich uszu doszedł charakterystyczny dźwięk i wrota windy otworzyły się na oścież. Opuściłam ją, mijając się z uśmiechniętą Clarą, która jak co tydzień szła na zajęcia plastyczne.

Wolnym krokiem ruszyłam w stronę mieszkania, podrzucając w dłoni wyciągnięte wcześniej klucze. 

Jakże wielkie było moje zdziwienie, kiedy przed swoimi drzwiami zobaczyłam opartą o ścianę mamę Jareda. Gdy tylko mnie zauważyła, natychmiast się wyprostowała i przywołała na twarz wyraz niemal śmiertelnej powagi.

- Co pani tu robi? Jareda przecież nie ma - rzuciłam, gdy byłam już w dosyć bliskiej odległości.

- Nie przyszłam do niego, tylko do ciebie.

- Do mnie? - W jednej chwili ogarnęło mnie zdziwienie, którego nie byłam w stanie ukryć. Constance Leto przyszła do mnie w odwiedziny, to nie było normalne.

- Tak, do ciebie. Musimy porozmawiać, poważnie porozmawiać. - Jej chłodny ton przyprawiał mnie o dreszcze, ale tego nie dałam po sobie poznać. Po prostu zbliżyłam się do drzwi, przekręciłam klucz w zamku i nacisnęłam świecącą się odbitym światłem słonecznym klamkę.

- Proszę, niech pani wchodzi.

Kobieta postawiła niepewny krok i już po chwili obie stałyśmy w niedużym przedpokoju.

- Zapraszam do salonu. Może zrobić pani herbatę albo kawę?

- Nie, to nie będzie przyjemna rozmowa.

- Domyśliłam się - burknęłam i poprowadziłam panią Leto do pokoju dziennego, który był najbardziej słoneczną częścią mieszkania. Zajęłam miejsce, w fotelu obok usiadła mama Jaya i od razu wbiła we mnie swój przeszywający na wskroś wzrok.

- Nie będę owijać w bawełnę, powiem to wprost, chcę, żebyś zostawiła mojego syna.

- Pani Leto, już to przerabiałyśmy. Ja i Jared się kochamy i będziemy razem, czy się to pani podoba, czy nie.

- Gdybyś go naprawdę kochała, pozwoliłabyś mu odejść - rzuciła, przekręcając ulokowany na jej palcu wskazującym srebrny pierścionek.

- Słucham?

- Mary, nie jesteś głupią dziewczyną, i mówię to mimo ogromnej niechęci, jaką do ciebie czuję. Wiem, że tak jak i mnie, tak i tobie zależy na szczęściu Jareda i obie doskonale wiemy, że tu z tobą nigdy nic nie osiągnie. Wiesz, jak bardzo marzy o karierze i dostatnim życiu, jakiego nigdy nie miał. Żeby to zdobyć, musi się najpierw wykształcić, a tu nie ma na to szans. Dwa dni temu dzwoniła do mnie stara znajoma, zaproponowała mi dobrze płatną pracę w Los Angeles, a chłopakom miejsca w akademii artystycznej. To ogromna szansa dla nich obu, a szczególnie dla Jaya i dobrze o tym wiesz, ale on tam nie pojedzie ze względu na ciebie. Dopóki będziecie razem, za nic w świecie nie przeniesie się do Kalifornii. Mary, to jego życiowa szansa. Nie oszukujmy się, ty już nie masz żadnych perspektyw, ale on może jeszcze wyjść na ludzi. Może się stąd wyrwać, wyleczyć z nałogu, skończyć studia, zostać zawodowym muzykiem, czy kim tam zapragnie. Może to osiągnąć, ale bez ciebie. Powiedź mi, ale tak szczerze, zależy ci na jego szczęściu, chcesz, by mógł robić to, co kocha?

- Tak - wydukałam, strzelając z nerwów palcami.

- Więc z nim zerwij, wtedy on wyjedzie.

- Ale ja nie chcę z nim zrywać. Ja... ja go potrzebuję.

- Ja nie chcę, ja go potrzebuję - przedrzeźniła mnie w złośliwy sposób. - Nie bądź pieprzoną egoistką. Z taką śliczną buźką i luźnym podejściem do seksu szybko znajdziesz sobie innego i zapomnisz o moim synu, a on w końcu zacznie żyć tak jak na to zasłużył.

- Ale on mnie kocha, rozstanie nie...

- Kocha, nie kocha, nieważne, to silny chłopak, i z tym sobie poradzi - przerwała mi, zakładając za ucho opadające na twarz kosmyki.

- Ale my chcemy założyć rodzinę, chcemy być ze sobą.

- Rodzinę? Mary, zejdź na ziemie. Jesteście pieprzonymi narkomanami, pracujecie w barach, ty nie masz szkoły, Jared studiów, mieszkacie w paskudnej dzielnicy w sypiącym się mieszkaniu, na chwilę obecną nie macie kompletnie żadnych perspektyw i wy chcecie zakładać rodzinę? Wolne żarty.

- Kochamy się, a to chyba najważniejsze - powiedziałam, choć już nie tak pewnie. Argumenty Constance kompletnie zbiły mnie z tropu.

- Wiesz co, ciągle mówisz o miłości, a tak jak już mówiłam, gdybyś go naprawdę kochała, pozwoliłabyś mu odejść, takie jest moje zdanie i doskonale wiesz, że mam rację. To dla jego dobra, Mary, przemyśl to sobie. Bez ciebie Jared może być kimś, z tobą narkomanem, który zmarnował sobie życie i talent. Będziecie jak te wszystkie patologiczne rodziny, tego chcesz? Miłość czasami wymaga poświęceń, liczę, że chociaż raz zachowasz się tak jak powinnaś. - Blondynka powoli wstała, nie odrywając ode mnie wzroku. - Jego przyszłość jest w twoich rękach, pamiętaj o tym. Myśl o nim, nie o sobie, chociaż ten jeden, jedyny raz.

- Myślę o nim - wymamrotałam, a pani Leto skierowała się do wyjścia. Zanim opuściła nasze mieszkanie, posłała mi ostatnie spojrzenie, które uderzyło we mnie jak najpotężniejszy cios. Ona miała rację, wszystko, co mówiła było prawdą. Ja i Jared planowaliśmy życie w Los Angeles, ale przecież tam nie będzie Steviego, który przyjmie mnie do pracy na piękne oczy, Jared bez studiów też nic nie znajdzie, a znanym muzykiem od razu nie zostanie. Miasto Aniołów pełne było takich jak on, młodych chłopaków marzących o wielkiej karierze, udawało się niewielu, nie mogliśmy mieć pewności, że Jerry się do nich zaliczy. 

Na chwilę przyjęłam tok myślenia Constance i wtedy ujrzałam wszystko w niewidziany wcześniej sposób. Jaredowi nie udaje się przebić, oboje jesteśmy bezrobotni, mieszkamy w jakieś obskurnej norze, ćpamy na potęgę, z braku laku robimy dzieci, które od urodzenia stoją na spalonej pozycji. Oboje jesteśmy piekielnie sfrustrowani, wyładowujemy swoją agresję na dzieciach i sobie nawzajem. Nie mamy, co jeść, idę na ulicę, sprzedaję swoje ciało... Nie, ta wizja była zbyt okropna, ale jednocześnie najbardziej prawdopodobna, a już na pewno prawdopodobniejsza niż ta z domem w Kalifornii, psem i dwójką szczęśliwych zdrowych dzieci. Zbyt długo żyliśmy złudzeniami, za dużo czasu zmarnowaliśmy na snucie nierealnych wizji. Oboje zapomnieliśmy, kim tak naprawdę byliśmy, kim byłam ja. Mama Jareda, jej słowa otworzyły mi oczy, sprowadziły mnie na ziemię, sprawiły, że zaczęłam widzieć rzeczy wcześniej niedostrzegalne. Nie mogłam zmarnować nam życia, nie mogłam zmarnować życia jemu. Jared był zbyt zdolny, by skończyć gdzieś w rynsztoku, dla mnie nie było już nadziei, ale on jeszcze mógł zmienić swoje życie. 

Jak ja mogłam wcześniej tego nie widzieć? Byłam jak pasożyt, jak złośliwy nowotwór, który powinno się wyciąć. I to właśnie zamierzałam zrobić, chwycić skalpel i wyciąć się z jego życia raz na zawsze. Tylko tak mogłam uratować jego przyszłość, to była jedyna możliwa opcja. Bolesna dla nas obojgu, ale koniec końców uzdrawiająca, przynajmniej dla niego. 

Myśl o nim, nie o sobie, rozbrzmiewało mi w głowie i odbijało się echem od wszystkich komórek mózgowych, których jeszcze nie uszkodziły narkotyki. Nie o sobie, o nim. 

Czy ja, Mary "Mary Jane, Bloody Mary, Żyleta" King potrafiłam uśpić swój egoizm? 

Tak, potrafiłam. Decyzja została podjęta, klamka zapadła, żegnaj, Jaredzie Leto, żegnaj na zawsze...

Shannon:

        Odstawiłem z powrotem butelkę na blat i zza drzwi łazienki usłyszałem głos mamy.

- Mówiłam ci, że tak będzie. Mówiłam ci, że ta dziewucha cię wykorzysta i zostawi.

Przewróciłem oczami i pchnąłem drewno, które głośno zaskrzypiało.

- Mamo, weź już go bardziej nie dołuj - odezwałem się, widząc rodzicielkę stojącą nad pochylonym nad zlewem Jaredem.

- Nie dołuję.

- Dołujesz. Idź lepiej oglądać swoje seriale.

Mama zmierzyła mnie zaskoczonym wzrokiem, ale już bez słowa opuściła wyłożone jasnymi kafelkami pomieszczenie.

- Miała rację. Miała pieprzoną rację. Jak ja mogłem być tak ślepy? No jak?! - Dłoń mojego młodszego brata zacisnęła się w pięść i z wielkim impetem opadła na kant umywalki, jakimś cudem nie zostawiając na niej żadnego pęknięcia. - Mary mnie naprawdę wykorzystała.

- Dobrze wiesz, że nie.

- Bronisz jej? - Przekrwione oczy Jaya wbiły się w moje.

- Nie, nikogo nie bronię, ale przechodziliście razem przez takie gówna, że wątpię, by była z tobą tylko po to, by wyciągnąć od ciebie mieszkanie i kasę na utrzymanie.

- Ale jak to inaczej wytłumaczyć, no jak? Przecież nie można się odkochać tak z dnia na dzień.

- No niby tak, ale...

- Nie ma żadnych ale, ona nigdy mnie nie kochała. Cały czas udawała, cały czas robiła ze mnie pieprzonego frajera. A ja się jej dałem, uległem jej pieprzonej buźce, chociaż doskonale wiedziałem, że takie jak ona to nic innego tylko kłopoty. - Zaczerwienioną dłoń przesunął po swojej twarzy i przycisnął  czoło do wiszącego na ścianie lustra. Nie odzywałem się, bo mimo wszystko wiedziałem, że sytuacja wcale nie wyglądała tak jak widział ją wtedy Jared. Może i Mary była łatwa, ale mojego brata kochała naprawdę i to było widać gołym okiem, a że go zostawiła, no cóż, czasami nawet największe uczucie umiera i nic się na to nie poradzi.

- No stało się, ale nie możesz się tym tak zadręczać. Na świecie są miliony takich Mary.

- Ale ja ją kochałem, rozumiesz? Kochałem ją. Planowałem z nią przyszłość, chciałem mieć z nią dzieci. Przecież byłem dla niej dobry. Niczego jej nie zabraniałem, wspierałem ją, zawsze mogliśmy o wszystkim pogadać, dwa razy prawie dałem się zabić, stając w jej obronie. Dałem jej dach nad głową, mieliśmy udane życie seksualne, kurwa mać, kochałem nawet jej siostrę, tak jakby była moją siostrą. Dla niej zostawiłem dom, odwróciłem się od własnej matki i co z tego mam? Już cię nie kocham i nie potrzebuję. By ją, kurwa, szlag! - Jared chwycił w dłoń butelkę z mydłem i cisnął nią w ścianę, rozbijając przyklejoną do niej ceramiczną płytkę.

- Spokojnie, stary, spokojnie. - Jednym ruchem szczelnie go objąłem, czując drżenie wszystkich mięśni jego skulonego ciała.

- Kochałem ją, tak bardzo ją kochałem.

- Wiem, braciszku, wiem. - Moja dłoń przesunęła się po dygoczących od płaczu plecach, a wzrok skierował się na wejście, w którym pojawiła się przywołana hałasem mama. Machnąłem ręką na znak, żeby zawróciła i ta natychmiast się wycofała. Mimo iż ewidentnie cieszyło ją rozstanie Jareda i Mary, jego cierpienie nie było jej obojętne, jednak zakładała, że pocierpi przez jakiś czas, a potem znowu wróci do życia wzbogacony o nowe doświadczenia. Podzielałem ten pogląd, ale mimo wszystko ciężko znosiłem widok płaczącego i zadręczającego się brata.

- Wiesz, co jest najlepsze na smutki i złamane serce? - zwróciłem się do szatyna, gdy tylko ten się wyprostował i opuścił mój braterski uścisk.

- Co?

- Wypad do baru i zalanie się w trupa, co ty na to?

- Nie wiem, czy mam na to ochotę.

- To ci pomoże, przynajmniej na tę jedną noc. - Spojrzałem mu z przekonaniem w oczy i położyłem dłoń na szczupłym ramieniu.

- A już wszystko mi jedno - burknął, nieznacznie poruszając głową.

- No to się ubieraj, za dziesięć minut wychodzimy.

        Jako że bar Steviego odpadł z oczywistych względów, zabrałem go do lokalu, który pokazali mi moi byli współpracownicy z budowy. Nieduży bar, w którym stała stara szafa grająca, dziesięć stolików i jeden automat do gier. Pracowały tam dwie młode kelnerki i starszy barman, który nie przywiązywał zbyt dużej uwagi do wieku swoich klientów.

Razem z bratem zająłem stolik w rogu pomieszczenia i na sam początek zamówiłem nam dwie setki i dwa piwa, które podała nam zalotnie uśmiechająca się blondynka. Jared nawet nie zwrócił na nią uwagi, mimo iż ten uśmieszek przeznaczony był właśnie dla niego. Rozejrzał się tylko dookoła, po czym jakby od niechcenia wlał w siebie kieliszek wódki i od razu zacisnął dłoń  na wielkim uchu szklanego kufla. Powtórzyłem ten schemat, nie odzywając się nawet słowem.

Tę niezbyt przyjemną, aczkolwiek potrzebną nam ciszę przerwał znajomy głos:

- Cześć, chłopaki.

Odwróciłem głowę i zobaczyłem Josha. Uśmiechnięty od ucha do ucha stanął przy jednym z dwóch wolnych krzeseł.

- Cześć.

- Można się dosiąść?

- Rób, co chcesz - odburknął Jared, który nie darzył go zbyt wielką sympatią. Mi z kolei ten człowiek był kompletnie obojętny. Ani mnie nie ziębił, ani nie grzał.

Drake powoli odsunął drewniany mebel i usiadł na nim, przywołując do siebie czekającą na sygnał znudzoną pracownice lokalu.

- A co wy tacy smętni, co? - rzucił, gdy drobna dziewczyna przyjęła jego zamówienie.

- Nie udawaj, że nie wiesz - Jared po raz drugi uraczył go niezbyt przyjemnym burknięciem.

- No nie wiem, tydzień nie było mnie w mieście, dopiero co wróciłem, więc nie bardzo orientuję się, co w trawie piszczy. O, dziękuję ci, kochanie - zwrócił się najpierw do mojego brata, a następnie do kelnerki, która przyniosła mu zamówione chwilę wcześniej piwo. - Fajne mają tu te kelnerki, chociaż Stevie ma lepsze, co nie, Leto? - Josh wymownie się zaśmiał i przyłożył usta do przezroczystego kufla. - No właśnie, co tam u Mary, co? - Nie słysząc żadnej odpowiedzi, spojrzał najpierw na mojego brata, a potem na mnie. - No nie, tylko mi nie mówcie, że ty i Mary... O kurczę, strasznie mi przykro, stary.

- Nie da się nie zauważyć - zakpił mój brat, biorąc duży łyk złocistego trunku.

- Chociaż z drugiej strony może to i lepiej, że ją rzuciłeś. Jak zajebistą laską by nie była, dziewczyna przyprawiająca rogi nie jest warta uczucia i czasu.

- Słucham? - Jared szybko odłożył kufel i spojrzał zaskoczony na Josha.

- No, żaden facet nie lubi być zdradzany, więc ci się nie dziwię, że ją rzuciłeś.

- Zdradzany? Co ty pieprzysz?

- To nie dlatego ją rzuciłeś? O cholera, no to chyba niepotrzebnie się odzywałem. - Drake spuścił zakłopotany wzrok i wbił go w podłogę.

- To ona rzuciła mnie, ale o jakich zdradach ty mówisz?

- Nieważne, skoro to nie o to po...

- Kończ, jak już zacząłeś! - krzyknął niespodziewanie mój brat, zwracając tym na siebie uwagę pozostałych gości lokalu.

- No dobra, sam tego chciałeś.

- Jared, lepiej nie - wtrąciłem się, nie chcąc by Jay zdołował się jeszcze bardziej, choć tak naprawdę sam byłem nieco zaintrygowany tym, co miał do powiedzenia przyjaciel mojej niedoszłej bratowej.

- No wiesz, głupio mi o tym mówić, ale Mary cię zdradzała. Jeszcze głupiej mi, bo robiła to między innymi ze mną. Pierwszy raz, jak wróciłem z pudła, wtedy nawet nie wiedziałem, że kogoś ma, powiedziała mi dopiero, jak już było po wszystkim.

- Pierwszy raz? To były jeszcze jakieś inne razy? - Jared, mimo szokujących słów, zachował niezwykły spokój, który nieco mnie zaskoczył, bo we mnie aż zawrzało.

- Niestety tak. Pamiętasz tę imprezę, na którą miała przyjść z tobą, a przyszła sama? Nie wiem, czy ci wspomniała, ale wyszła z tego mała orgia, a Mary wcale nie stała z boku. Zadzwoniła też po mnie, jak ty wyjechałeś na jakieś warsztaty.

- Jared, nie wierz mu, on cię kłamie - wyrwałem się, nie mogąc uwierzyć, że to, co słyszałem, było prawdą.

- Nie musicie mi wierzyć, ale chyba sam, Jay, widziałeś ten wielki ślad na jej pośladku. Zawsze mnie tak ponosi przy seksie analnym.

W jednej sekundzie niezwykły spokój zamienił się w dziką wściekłość, która zaowocowała zerwaniem się Jareda z miejsca i rzuceniem się na naszego towarzysza. Mimo iż sam miałem ochotę obić mój ryj, w pierwszym odruchu złapałem bluzę swojego brata i odciągnąłem go od Josha.

- Mówiłem ci, Leto, jaka tak naprawdę jest Mary, ale ty nie chciałeś mnie słuchać, no i teraz masz...

***

        - Dziwka, pierdolona dziwka! - wycedziłem, gdy razem z bratem szedłem w stronę domu.

- Wiesz, co mi niedawno powiedziała? Że boi się seksu analnego, że nigdy nie pozwoli żadnemu facetowi na wjazd od tyłu, nawet mi. A teraz, co się, kurwa, dowiaduję?! Że ten jebaniec rżnął ją w dupę i to jeszcze za jej przyzwoleniem! W naszym łóżku! - Jared cisnął pustą już butelką po wódce o chodnik, rozbijając ją w drobny mak. - Jebana zdzira!

- Zabiję ją, zamorduję sukę! - rzuciłem, strzepując z rękawa kawałek szkła, który na nim wylądował po tym, jak rozbił się o betonową płytę.

- Chcę do domu, chodźmy do domu. - Jay, potykając się o własne nogi, objął mnie ramieniem i powoli ruszyliśmy w odpowiednią stronę, jednak kiedy tylko on rzucił się na łóżko i od razu zasnął kamiennym snem, ja opuściłem dom i udałem się do centrum. W odróżnieniu od brata byłem trzeźwy i myślałem logicznie, a co za tym szło, nie mogłem przepuścić tej pieprzonej dziwce tego, co zrobiła.

        Nieco zmarzniętymi dłońmi pchnąłem masywne drzwi i nie mając ochoty czekać na windę, wbiegłem na schody, kierując się do mieszkania, które zajmowała King. Wiedziałem, że na pewno jest w domu, więc gdy tylko wbiegłem na odpowiednie piętro, mocno uderzyłem w odrapane drzwi.

- Ty pieprzona dziwko - wycedziłem, gdy tylko stanęła przede mną wysoka blondynka.

- Też się cieszę, że cię widzę - odpowiedziała, patrząc na mnie kpiącym wzrokiem.

- Ja na twoim miejscu nie byłbym taki wesoły. - Zrobiłem krok i chwyciłem ramię Mary. - Jak mogłaś mu to zrobić, co?!

- A co mu takiego zrobiłam? Zerwałam z nim, miałam do tego pełne prawo.

- Nie o tym mówię, mądralo. Chodzi o to, co wyprawiałaś z Joshem. Wszystko nam powiedział, wszyściusieńko, ty jebana kurwo! - Zrobiłem silny zamach i zatrzymałem rozłożoną dłoń na policzku dziewczyny. Ta tylko wydobyła z siebie dosyć dziwny dźwięk i rzuciła się na mnie. Jej dłonie próbowały zacisnąć się na mojej szyi. Chcąc się bronić, mocno ją od siebie odepchnąłem. Jej szczupłe ciało zatrzymało się na białej ścianie i bezwładnie osunęło na podłogę, zostawiając za sobą czerwony ślad. Zszokowany widokiem rozmazanej krwi zrobiłem krok do przodu i dopiero wtedy zauważyłem wystający z gładkiej powierzchni haczyk.

- Zabiłem ją, cholera jasna, zabiłem sukę...

***

        - Shannon! Stary, ocknij się!

Otworzyłem oczy i tuż nad sobą zobaczyłem twarz swojego znajomego Jamesa. Uniosłem nieznacznie głowę w celu rozejrzenia się i wtedy poczułem dosyć nieprzyjemny ból w potylicy.

- Co jest, do cholery? - mruknąłem, kładąc dłoń na swoim czole. - Gdzie ja jestem?

- W barze. Twój brat rzucił się na tego typka, co z wami siedział, chciałeś ich rozdzielić, ale on cię odepchnął. Uderzyłeś głową o podłogę i straciłeś przytomność - wyjaśnił mi mężczyzna i dopiero wtedy zauważyłem stojących wokół siebie ludzi.

- Czyli nie zabiłem Mary?

- Nie, przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo.

Słysząc tę odpowiedź, odetchnąłem z ulgą, po czym znów podjąłem próbę podniesienia się z zimnej posadzki, tym razem udaną.

- A gdzie Jared?

- W łazience, mój znajomy udziela mu drobnej pomocy medycznej.

- Jezu, co mu się stało?! - zapytałem z nieukrywanym przerażeniem w głosie.

- Nic poważnego. Tamten uderzył go w nos i dostał krwotoku.

Pokręciłem tylko głową i z pomocą Jamesa udałem się do męskiej toalety, gdzie nad umywalką stali  dobrze zbudowany brunet i mój brat; pochylony, z mokrą chusteczką na karku i suchą, zakrwawioną przy nosie.  

- W porządku, braciszku?

- Przeżyję - odpowiedział, posyłając mi spojrzenie przez tafle zabrudzonego lustra.

- Dobra, to my idziemy, a ty się nim zajmij. A głowa w porządku? - zwrócił się do mnie Laurence.

- Boli, ale nic mi nie będzie. - Delikatnie się uśmiechnąłem, a dwaj mężczyźni opuścili białe pomieszczenie.

- Przepraszam cię za to, nie chciałem zrobić ci krzywdy - rzucił Jared, widząc na mojej twarzy grymas bólu.

- To tylko obicie, nic wielkiego.

- Ogarnął mnie jakiś pieprzony szał. Kiedy powiedział, że on i Mary...

- Nie tłumacz się, ja wszystko rozumiem - przerwałem mu, poprawiając leżącą na jego karku chusteczkę higieniczną, która powoli zaczęła się obsuwać. - W życiu bym nie powiedział, że Mary cię zdradzała. Byłem pewien, że jest ci wierna.

- Ja też.

- No wiesz, pamiętam tę sytuację z imprezy Maxa, ale wtedy oboje byliśmy pijani, no i wy się pokłóciliście. Nawet przez myśl mi nie przeszło, że świadomie pójdzie do łóżka z innym pod twoją nieobecność.

- Możemy o tym nie rozmawiać? - głos Jareda brzmiał tak, jakby ten miał za chwilę umrzeć, albo rozpłakać się jak mała dziewczynka.

- Jasne. Leci ci jeszcze?

- Nie, już nie - odpowiedział, odsuwając od swojej twarzy zabarwiony na rubinowo materiał.

- No to jak, idziemy do domu, czy zostajemy?

- Wolałbym iść do domu, tylko mam do ciebie jedną prośbę.

- Jaką? - spytałem, patrząc na brata z zaciekawieniem.

- Nie mów nic mamie, dobra? Nie chcę jej dawać dodatkowej satysfakcji.

- Nie pisnę nawet słówkiem.

- Dzięki. - Jay poklepał mnie po ramieniu, po czym odkręcił zimną wodę. - No, ale jedno naszej staruszce trzeba przyznać, zna się na ludziach.

- No wiesz, kobieca intuicja.

- Szkoda, że ja jej nie mam.

- Następnym razem będziesz ostrożniejszy. - Posłałem bratu pocieszające spojrzenie i przeczesałem palcami niedawno co obcięte włosy.

- Nie będzie następnego razu. Już nigdy więcej nikogo nie pokocham, nigdy.

- Gadanie. Nie każda jest taka jak Mary.

- Nie o to chodzi.

- A o co?

- Mary mimo wszystko pokazała mi, czym jest prawdziwa miłość, oddałem jej swoje serce i wiem, że już nie będę w stanie pokochać tak żadnej innej osoby. Z żadną inną nie będzie mi tak jak z nią.

- Pieprzenie. Jesteś jeszcze młody, zobaczysz, wyjedziemy stąd i po jakimś czasie spojrzysz na to wszystko inaczej. Nawet więcej, za kilka lat będziesz się z tego śmiał, a Mary King stanie się dla ciebie tylko mglistym, nic nie znaczącym wspomnieniem...  

...................................

Tytuł rozdziału: Wiesz, że cię kocham, naprawdę, ale nie potrafię już dłużej o ciebie walczyć.

         - Wiem, że Jared kształcił się najpierw w Filadelfii, a potem w Nowym Jorku, ale jestem zmuszona wysłać go najpierw do Los Angeles, bo to właśnie tam według WYRA leczył się z uzależnienia. Więc możemy ustalić, że fikcyjnie po odwyku w Mieście Aniołów przeniósł się do Pensylwanii i wtedy wszystko potoczyło się tak jak w rzeczywistości. Zresztą nie będę już więcej pisać z perspektywy Jareda, więc te tłumaczenia są chyba zbędne, ale piszę to tak w razie, gdyby ktoś miał jakieś zastrzeżenia.

     - Spotkanie Shannona i Mary z założenia miało się odbyć w rzeczywistości, ale kiedy doszłam do tego momentu, nie miałam kompletnie pomysłu na to, jak to wszystko napisać, więc zdecydowałam się na tę bójkę i zrobienie tego w formie snu/omamu pourazowego.