77. You're the right kind of sinner to release my inner fantasy CZĘŚĆ II

         Uniosłam powoli powieki i spojrzałam na swojego partnera - spał jak zabity z twarzą przyciśnięta do mokrej od śliny poduszki. Kołdra okrywała go od pasa w dół, plecy były nagie i podrapane. Czerwone kreski pokrywały niemal całą ich powierzchnię od ramion po lędźwie. To musiała być moja robota, choć pewności nie miałam, bo z poprzedniej nocy nie pamiętałam praktycznie nic. Film urywał się w momencie, gdy Charlie powiedział, że ma coś, co pomoże nam uprzyjemnić wspólny czas. Dalej nic, jedna, wielka czarna dziura.
Chcąc przewrócić się na drugi bok, poczułam silny ból, nie byłam jednak w stanie określić jego dokładnej lokalizacji, obejmował praktycznie całe ciało. Bolała głowa, ramię, żebra, nadgarstki i podbrzusze. Syknęłam przez zaciśnięte zęby i ostrożnie, żeby nie obudzić śpiącego Charliego, zdjęłam z siebie biały materiał. To wystarczyło, bym zorientowała się, skąd ten ból w klatce piersiowej - masa świeżych siniaków pod biustem. Charlie musiał bardzo mocno ściskać moje żebra przy stosunku, innego logicznego wyjaśnienia nie znajdowałam. Bo co do tego, że stosunek się odbył, nie miałam nawet najmniejszych wątpliwości. Doskonale znałam ten rodzaj bólu podbrzusza, pojawiał się zawsze po zbyt intensywnym seksie. Ból głowy był winą kaca, pozostawała kwestia ramienia i nadgarstków. Powoli wyciągnęłam przed siebie dłonie i dostrzegłam pod nimi intensywnie czerwone ślady, które na dodatek okropnie piekły.
Co on mi, do cholery, zrobił?! przebiegło mi przez myśl, potęgując ból w pulsujących skroniach. Uniosłam głowę i zobaczyłam przywiązane do poręczy paski. Wszystko stało się jasne. Kwestia ramienia również dosyć szybko się rozwiązała, to ten przeklęty obojczyk znów dawał o sobie znać.
Wzięłam głęboki oddech i wstałam z łóżka, narażając się na znaczne nasilenie się nieprzyjemnych objawów. Wiedziałam, że jest na nie tylko jeden sposób - narkotyki.
Stawiając ciche, ostrożne kroki, dotarłam do leżących na podłodze spodni Bronsona i przeszukałam ich kieszenie. Paczka zapałek z logiem hotelu, pięć dolarów, paragon z kwiaciarni, listek gumy do żucia i ona: torebeczka z amfetaminą. Uśmiechnęłam się pod nosem i chwyciwszy ją  w dłonie, udałam się do łazienki.
Gdyby zauważył jej brak, wmówię mu, że wzięliśmy ją w nocy, ustaliłam sobie w myślach swoją wersję wydarzeń i zamknęłam się w niedużym, wyłożonym jasnymi kafelkami pomieszczeniu.
- Chodź do mamusi - mruknęłam i po uformowaniu średniej długości kreski, wciągnęłam proszek przez lewą dziurkę. - Tego właśnie mi było trzeba. - Z szerokim uśmiechem zadowolenia odkręciłam ciepłą wodę, napełniając nią białą, a przede wszystkim czystą wannę. Bardzo miła odmiana po zgrzybiałych motelowych brodzikach. 

***

        Johnny rzucił kolejne uważne spojrzenie na bluzę Morta, którą powiesił na oparciu krzesła i znów przystawił maszynkę do mojego lewego przedramienia, stawiając na nim kolejną kreskę.
- Jeszcze chwila - oznajmił mi spokojnym tonem, nie odrywając się od swojej pracy. Patrzyłam uważnie na przenoszony z bluzy wzór i uśmiechałam się szeroko. Sevil był cholernie utalentowanym, dbającym o każdy szczegół tatuażystą. Obrazy, które tworzył na skórze były idealne pod każdym względem.
- Dobra, gotowe, podoba ci się?
- Jest świetny, dziękuję.
Uśmiechnął się delikatnie i odłożył swój sprzęt na stolik, z którego przy okazji wziął paczkę papierosów. Wetknął jednego w usta i wyciągnął wygnieciony kartonik w moją stronę.
- Nie odmówię. - Wyjęłam drugiego papierosa, zaraz po tym Johnny przystawił zapalniczkę do jego końcówki. Podziękowałam i odwinęłam podwinięty na czas zabiegu rękaw.
- Charlie ci to zrobił? - zapytał, siadając na brzegu łóżka. Od razu domyśliłam się, że chodziło mu o te otarcia na moich nadgarstkach.
- Tak, ale to była taka mała zabawa.
- No tak, on lubi takie rzeczy.
- A ty nie? - spytałam, zajmując miejsce obok niego.
- Nie bardzo. To znaczy kiedyś mnie takie coś kręciło, ale już dawno z tego wyrosłem.
- A tak w ogóle, to dlaczego powiedziałeś mi wczoraj w autobusie, że to, co mówił Charlie było nieprawdą?
- Bo było mi cię szkoda. Widziałem, że nie najlepiej się czujesz i nie chciałem, żeby ci się pogorszyło przez te jego bajery - odpowiedział basista, wypuszczając nosem stróżkę dymu.
- To miło z twojej strony. - Uśmiechnęłam się łagodnie i spojrzałam mu w oczy. - Chcę spytać o coś jeszcze. Wiem, że to może trochę nie na miejscu, ale chcę wiedzieć, lubisz mnie?
- No tak. - Odsunął papierosa od spierzchniętych warg, a wtedy ja go pocałowałam.
- Ej, ej, wolnego. Lubię, ale nie w takim sensie - rzucił, natychmiast mnie od siebie odsuwając. Spojrzałam na niego z wielkim zdezorientowaniem w oczach. - Powiem to tak: jesteś fajną, ładną dziewczyną, ale...
- Chodzi o to, że jestem z Charliem? - przerwałam mu.
- Nie, nie chodzi o to, że jesteś z Charliem, tylko o to, że nie jesteś dziewczyną, z którą chciałbym wchodzić w jakieś głębsze relacje. Owszem, lubię z tobą rozmawiać, jesteś naprawdę fajną babką, ale nie chcę mieć dziewczyny, która nie ma oporów przed pójściem do łóżka z dwoma facetami na raz, przed uprawianiem seksu na oczach tłumu ludzi i rozbieraniem się na scenie. Zrozum, Mary, mogłem pójść z tobą do łóżka w ramach trójkąta, mógłbym nawet uprawiać z tobą seks w trakcie jakieś orgii, ale nigdy nie mógłbym się z tobą kochać, tworzyć z tobą związku. Ja lubię subtelne, delikatne kobiety, które oddają się w pełni tylko swojemu partnerowi, tak więc bardzo mi przykro, ale nie masz na co liczyć z mojej strony, to znaczy prócz przyjaźni oczywiście.
- Dobrze wiedzieć - rzuciłam, spuszczając wzrok. Pierwszy raz w życiu usłyszałam coś takiego od mężczyzny,  zrobiło mi się niezwykle głupio.
- Jeśli cię uraziłem, to przepraszam, po prostu chciałem postawić sprawę jasno.
- Nie, to ja przepraszam. Źle zinterpretowałam twoje zachowanie i dałam się ponieść fantazji. A, i mam do ciebie ogromną prośbę, nie mów o tym Charliemu, dobrze? Mi naprawdę na nim zależy i...
- Jasne. - Sevil uśmiechnął się delikatnie i znów zaciągnął trzymanym między kciukiem, a palcem wskazującym papierosem.
- To z tobą to była taka chwila słabości, po prostu wtedy na koncercie poczułam coś  i pomyślałam, że być może mogłoby być między nami coś więcej, ale teraz widzę, że to było tylko mylne wrażenie. Nie chciałabym, by zepsuło ono to, co jest między mną i Charliem, bo ja chyba naprawdę go kocham.
- Doskonale cię rozumiem, też kiedyś znalazłem się w takiej sytuacji. Byłem z kimś, na kim bardzo mi zależało i przez moment myślałem, że czuję też coś do innej kobiety, ale wszystko się zweryfikowało i okazało się, że tamto drugie było tylko chwilową fascynacją, która bardzo szybko minęła, a ja tak naprawdę cały czas byłem zakochany w tej pierwszej osobie - wyjaśnił mi z pełnym zrozumienia spojrzeniem. Wtedy dotarło do mnie, że moje zainteresowanie nim też było taką swojego rodzaju fascynacją, która właśnie wtedy umarła. To Charlie był moim facetem i to mimo wszystko z nim chciałam być, to jego kochałam, a przynajmniej czułam do niego coś, co można było porównać z miłością. 

***

         Rzuciłam kolejny blady uśmiech starającemu się mnie rozśmieszyć prostackimi żartami mężczyźnie, po czym odwróciłam się do niego plecami i zaczęłam szukać wzrokiem swojego chłopaka. Spodziewałam się go znaleźć gdzieś wśród najintensywniej bawiącej się grupy ludzi, jednak kiedy tam spojrzałam, dostrzegłam tylko Joey'ego i Clarka. Przy stoliku z alkoholem też go nie widziałam. Jego blond czupryna rzuciła mi się w oczy dopiero wtedy, gdy skierowałam je na róg pomieszczenia. Na stojącej tam kanapie Charlie popijał swoje ulubione piwo ze wzrokiem wbitym w niedostrzegalny dla mnie punkt. Odrobinę chwiejnym krokiem ruszyłam w jego stronę, uśmiechając się przy tym łagodnie, choć on i tak tego nie widział, był zbyt skupiony na obranym wcześniej celu.
- Boo - rzuciłam mu prosto do ucha, obchodząc powoli niedużą sofę. Leciutko drgnął i wbił we mnie zdezorientowane spojrzenie. - A ty, co taki zamyślony?
- Nie, tak tylko się gapię. - Uniósł leciutko kąciki ust i ramię, pod które od razu się wślizgnęłam, opierając głowę o jego tors.
- Byliście dzisiaj świetni - pochwaliłam występ, który odbył się godzinę wcześniej i spojrzałam na twarz Bronsona. Wciąż malował się na niej nieznany mi dotąd wyraz.
- Nosek.
Zmarszczyłam brwi, nie mając pojęcia, o co w ogóle mu chodziło.
- Wytrzyj nos, bo masz pod nim ślady.
Szybko przetarłam ów narząd dłonią, pozbywając się spod niego resztek wybłaganej od Clarka kokainy. W tym czasie Charlie znów przeniósł wzrok w tamto tajemnicze miejsce. Chcąc wiedzieć, co aż tak absorbowało jego uwagę, podążyłam za nim. Obiektem obserwacji okazał się być Roy i dwie młode dziewczyny, które wyraźnie miały na niego ochotę.
- Kręci się podglądanie flirtującego kolegi? - spytałam mężczyznę, wędrując palcem po jego osłoniętym ciemną koszulką brzuchu.
- Nie o to chodzi.
- A o co? Znasz te dziewczyny?
- Nie, po prostu, jak tak na nich patrzę, wiem, że zaraz Roy zabierze je do hotelu i urządzą sobie ostry trójkącik i sam nabieram na to piekielnej ochoty - odpowiedział, przygryzając delikatnie dolną wargę.
- Masz ochotę na trójkąt z fankami?
- Tak. To znaczy nie do końca z fankami.
- A z kim? - Zmarszczyłam brwi jeszcze bardziej, wyrażając tym swoje zdezorientowanie.
- Z tobą i jakąś fanką.
- Poczekaj, chcesz, żebyśmy wspólnie zaliczyli jakąś gorącą nastolatkę?
- Nie miałbym nic przeciwko. - Uśmiechnął się dosyć dwuznacznie, muskając opuszkami moje ramię.
- Ja w sumie też. Ale pozwolisz, że to ja wybiorę tę fankę, dobra?
Charlie spojrzał na mnie z ogromnym zaskoczeniem w oczach.
- No co ty taki zdziwiony, przecież wiesz, że lubię zabawy z innymi dziewczynami.
- Wiem, ale myślałem, że trudniej mi cię będzie na to namówić.
- Oj Charlie, Charlie, czasami po prostu za dużo myślisz. - Zaśmiałam się, muskając namiętnie jego rozchylone wargi i zaraz potem przeniosłam wzrok na tłum, szukając w nim odpowiedniej dziewczyny do naszej zabawy. Nie robiłam tego ze względu na niego, po to by go nie zawieść, czy zrekompensować mu sytuację z Johnnym, robiłam to, bo sama miałam na to ochotę. Kokaina, piwo, wódka i kipiąca seksem atmosfera robiły swoje.
- Tamta brunetka przy oknie jest śliczna - rzuciłam, dostrzegając młodą dziewczynę opartą o parapet.
- Ta w czerwonej bluzce?
Przytaknęłam, a Charlie przyjrzał się jej uważniej.
- Niczego sobie, zaraz pójdę ją zagadać. - Wstał z miejsca, a ja szeroko się uśmiechnęłam. Owe dziewczę bardzo przypomniało mi Courtney, więc miałam nadzieję, iż zgodzi się na naszą propozycję. 
Przez całą trwającą około trzech minut rozmowę przypatrywałam się jej z niezwykłą uwagą. Wydawała się być odrobinę onieśmielona tym, co mówił jej Charlie, bądź samym faktem takiej niecodziennej propozycji. Mężczyzna nieco się pochylił i szepnął jej coś do ucha. Na jej wyrzeźbionej delikatnymi rysami twarzy pojawił się uroczy uśmiech, w którym odsłoniła rządek równych, śnieżnobiałych zębów, marszcząc przy tym obsypany pojedynczymi piegami nos. Bronson odsunął się od jej ucha i spojrzał na nią zachęcającym wzrokiem. Jej pokryta długimi, idealnie prostymi włosami głowa poruszyła się w twierdzącym geście. Charlie szeroko się uśmiechnął i przywołał mnie do siebie ruchem ręki, jednocześnie kierując się z nieznajomą w stronę drzwi. Dołączyłam do nich zaraz po tym, jak przekroczyli próg i wyciągnęłam dłoń w stronę młodej dziewczyny.
- Mary.
- Robin. - Ozdobiona srebrnym pierścionkiem kończyna dziewczyny połączyła się z moją i wymieniłyśmy między sobą uprzejme uśmiechy.
- Robin jest nieco przejęta, bo to będzie jej pierwszy raz. Tak ogólnie - zwrócił się do mnie Charlie.
- Nie ma co się denerwować, będziemy bardzo delikatni.
- To samo jej powiedziałem.
Dziewczyna posłała nam kolejny urokliwy uśmiech, a ja objęłam ją ramieniem.
- Spodoba ci się, zobaczysz...      

***

        Po upływie niecałych piętnastu minut byliśmy już w pokoju hotelowym. Ja i Robin siedziałyśmy nagie na przeciwko siebie na łóżku, a Charlie patrzył na nas ze stojącego metr dalej krzesła.
- Wszystkim się zajmę, ty ciesz się chwilą - szepnęłam jej do ucha i musnęłam wargami pachnącą kwiatowymi perfumami szyję. Sprowadziłam ją do pozycji leżącej, popieściłam chwilę nieduże, kuliste piersi, po czym zajęłam się niewinnym kroczem. Każdy ruch mojego języka wywoływał u niej coraz silniejsze dreszcze, każde muśnięcie wydobywało z jej gardła coraz głośniejszy jęk. Nie przerywałam, dopóki jej ciałem nie wstrząsnął pierwszy tamtej nocy orgazm. 
Uśmiechnęłam się szeroko, widząc wyraz spełnienia na jej ślicznej buźce i chwyciłam ją za dłonie, by pomóc przyjąć pozycję siedzącą. Nie przerywając kontaktu wzrokowego, nakierowałam jej górną kończynę na swoją waginę i umieściłam smukłe palce w wilgotnej pochwie. Uśmiechając się niewinnie, poruszała nimi w umiarkowanym tempie. Głośno mruknęłam, przyciągając do siebie jej twarz. Nasze wargi złączyły się w namiętnym pocałunku, który przerwał Charlie. Chcąc nam przypomnieć o swojej obecności, chwycił w dłoń nabrzmiałego penisa i podsunął nam go niemal pod same usta.
- Rób to, co ja - zwróciłam się do brunetki, której palce nawet na moment nie wysunęły się z mojego wnętrza i musnęłam wargami narząd płciowy Bronsona...
    Godzinę później błona dziewicza naszej słodkiej towarzyszki była już tylko mglistym wspomnieniem, a ona sama bez oporów przyjmowała najróżniejsze pozycje proponowane nam przez Charliego. Wypięta do niego tyłem błogo pojękiwała, gdy ten znów penetrował jej już nie tak ciasną pochwę, a ja klęcząc tuż przy nim, całowałam namiętnie jego usta, jednocześnie oddając się samozaspokojeniu. 
Każde z nas odczuwało ogromną przyjemność i nie miało żadnych zahamowań. Ta noc należała do naszej trójki. I tak jak ja i Charlie mieliśmy zapomnieć o niej góra trzy dni później, tak już nie tak niewinna Robin będzie ją pamiętała do końca życia...  

***

        Kolejny wieczór spędziliśmy w autobusie wlokącym się po pustej drodze na ostatnich kroplach paliwa prosto do Richland. Kiedy minęliśmy tablicę informacyjną, dostrzegliśmy jasne światła stacji benzynowej. Mort odetchnął z wielką ulgą, podobnie jak ja. Go ucieszył fakt, że będzie mógł napełnić bak, mnie możliwość opróżnienia przepełnionego pęcherza.
- Robimy mały przystanek, moi drodzy - ogłosił przez swój mikrofon, zjeżdżając z głównej drogi.
- Chwała temu, kto zbudował tu stację paliw. - Szybko wstałam z miejsca i gdy tylko pojazd się zatrzymał, równie prędko opuściłam jego wnętrze, kierując się prosto do toalety. Całe szczęście była pusta. Zrobiłam swoje i dołączyłam do chłopaków, którzy w tym czasie zrobili drobne zakupy.
- Trzymaj. - Charlie podał mi długą, czerwoną żelkę z nadzieniem bananowym. W dzieciństwie jadałam je niemal codziennie.
- Nie wiedziałam, że jeszcze je sprzedają - rzuciłam, odgryzając kawałek półmetrowej słodkości.
- Na każdej stacji, w całym kraju. Roy zawsze kupuje sobie po dziesięć takich i zjada je w pięć minut. 
Uśmiechnęłam się nieznacznie i już miałam coś powiedzieć, gdy do moich uszu doszedł dosyć nieprzyjemny dźwięk zmieszany z donośnymi, męskimi głosami. Odwróciłam głowę w stronę ulicy i zobaczyłam sznur pojazdów wojskowych, na których pakach siedzieli młodzi żołnierze. Od razu przypomniało mi się, że Johnny wspomniał, że gdzieś niedaleko znajdowały się koszary.
- Chuje pierdolone! - wrzasnął w ich stronę Charlie nad wyraz nieprzyjemnym tonem. - Mundurowe, w dupę jebane szmaty!
Spojrzałam na niego nieco zszokowanym wzrokiem, mając jednocześnie nadzieję, że żaden z wojskowych tego nie usłyszał, bo Bronson mógłby mieć z tego tytułu spore nieprzyjemności.
- Jak ja nienawidzę żołnierzy - warknął, gdy konwój zniknął za zakrętem.
- Nie wiedziałam, że jesteś pacyfistą.
- Nie jestem. Mój ojciec był wojskowym. Gdy tylko zrobiłem coś nie tak, chuj zabierał mnie na poligon i robił tak musztrę, że po godzinie nie wiedziałem, jak się nazywam.
- Poważnie? - zapytałam zaskoczona. Charlie zupełnie nie przypomniał syna surowego kombatanta.
- Poważnie. Nienawidzę skurwysyna. Jak tylko skończyłem dwadzieścia jeden lat, wyniosłem się z domu i zrobiłem to z wielką radością. Teraz tylko czekam, aż chuj zdechnie, żeby naszczać mu na grób. Ojciec mundurowy to najgorsza rzecz, jaka może się trafić dzieciakowi.
- Coś o tym wiem - rzuciłam, wyjmując z kieszeni papierosa. Charlie spojrzał na mnie pytającym wzrokiem. - Mój ojciec jest szefem policji i najgorszym skurwysynem, z jakim miałam styczność.
- Nie mów, że ty też miałaś od małego żelazną dyscyplinę?
- Nie, nie od małego, od śmierci mamy i nie dyscyplinę, tylko pierdoloną falę.
- Lał cię?
- A jak myślisz, skąd mam te wszystkie blizny?  - odpowiedziałam pytaniem na pytanie, po czym mocno się zaciągnęłam, czując, jak cała się telepię. Mówienie o ojcu sprawiało, że ogarniała mnie dzika nienawiść i niekontrolowana chęć mordu. - A twój cię bił?
- Nie, babcia by mu na to nie pozwoliła, ale znęcał się nade mną psychicznie. Jak chodziłem do szkoły, potrafił budzić mnie w środku nocy i sprawdzać mi zeszyty. Czasami też budził mnie po to, żeby odpytywać z historii czy tabliczki mnożenia. Codziennie rano musiałem wymieniać wszystkich prezydentów Stanów, łącznie z datami ich kadencji i dopiero potem mogłem usiąść przy stole i zjeść śniadanie. Telewizję mogłem oglądać tylko w weekend i to przez góra trzy godziny. Moimi jedynymi zabawkami były repliki czołgów i wozów pancernych, a na wakacje jeździłem na obozy organizowane przez jego jednostkę. Pobudka o piątej rano i cały dzień ćwiczeń. A jak zdarzyło się tak, że nie pojechałem na obóz, to organizował mi go w domu. W ogóle był i wciąż jest podłym, władczym chujem, który potrafi tylko karać i rozkazywać. - Bronson, podobnie jak ja chwilę wcześniej, odpalił papierosa i z pełnym nienawiści wzrokiem wbitym w obsypane gwiazdami niebo kontynuował swoją opowieść, której słuchałam z niezwykłym zaciekawieniem i jednoczesnym zszokowaniem: - Jak miałem dziesięć lat, rozwalił mi mój domek na drzewie, a drewnem, które z niego zostało, kazał mi napalić w kominku. To miała być kara za to, że spóźniłem się pięć minut na obiad. - Zaśmiał się drwiąco i wypuścił dym nosem.
- A twoja mama nie reagowała?
- Próbowała kilka razy, ale dostawała wtedy po mordzie i siedziała cicho. Nie mam do niej żalu, bała się go tak samo jak ja. A nawet gdyby chciała odejść, nie miała dokąd. Nie pracowała, jej rodzice zmarli, jak była dzieckiem i wychowywała się w sierocińcu. Wolała żyć z tym tyranem niż spać ze mną pod mostem. Ja wolałbym most, ale nie miałem nic do gadania.
- Ojcowie są do bani - rzuciłam, kręcąc głową.
- Święte słowa, święte słowa.
- Powinno się chui powystrzelać. Szczególnie tych służących wujkowi Samowi.
 - Mam pomysł. Załatwmy sobie broń i sprzątnijmy tych skurwysynów. Zabijmy najpierw twojego, a potem mojego ojca. Wpakujmy w pierdolców cały magazynek, a potem spalmy ich zwłoki razem z całymi domami - rzucił Bronson zupełnie poważnym tonem.
- Uwierz, że gdyby nie szło się za takie coś siedzieć, zrobiłabym to. Zrobiłabym to bez wahania.
- Tak, to byłoby piękne. Najpierw skasowalibyśmy te dwie mendy, a potem jeździlibyśmy po całym stanie i zabijali wszystkich im podobnych. Ba, po całym kraju, albo i nawet po całym świecie.
- Para wariatów z chorą misją, podoba mi się to. - Uśmiechnęłam się szeroko i oparłam głowę o ramię Charliego. 
Po poznaniu jego przeszłości, poczułam z nim jeszcze silniejszą więź, stał mi się jeszcze bliższy. Fakt, że przechodził coś niemal takiego samego jak ja, że czuł tę samą nienawiść i frustrację, przenosił nasz związek na zupełnie inny poziom... 

.......................................

        - Pomysł z tym, że ojciec Charliego był surowym żołnierzem wpadł mi do głowy spontanicznie kilka miesięcy temu, gdy znosiłam gałęzie, a nad moją działką przelatywał wojskowy samolot.
        - Motyw ze zniszczeniem domku na drzewie wpadł mi do głowy podczas oglądania filmu Synalek, przy scenie, kiedy chłopcy wchodzili do takowego domku, a snucie morderczych wizji to wpływ filmu Urodzeni mordercy.