90. Dad's gonna kill me

    Obszerny korytarz pustoszał tylko po to, by za chwilę znów wypełnić się ludźmi. Siedziałam na jednym z pięciu krzeseł, pomiędzy Joshem i Jeremym, i obserwowałam wszystkie przewijające się postaci. Mężczyźni, kobiety, nastolatkowie. Biali, czarni, Latynosi. Kilka prostytutek, paru bezdomnych, garstka złodziei, dwaj harleyowcy i cała masa policjantów, w tym ten, któremu kazano nas pilnować.
Był niewiele starszy ode mnie, najniższy stopniem, popychadło tych znajdujących się na wyższych szczeblach policyjnej hierarchii. Takim zawsze przypadała najpodlejsza robota. Zaciskali więc zęby i robili swoje, a potem, kiedy w końcu nadchodził dzień awansu, odbijali sobie wszystkie poniżenia na świeżym mięsku.
Oparty o ścianę blondyn nie stanowił żadnego wyjątku, widziałam to w jego oczach - płonęła w nich chęć wspięcia się stopień wyżej, pragnienie szacunku i władzy. Chciało mu się też siku, ale jak na złość, nie mógł się ruszyć z miejsca. A nóż któreś z nas ucieknie i co wtedy? Młodziak oberwie po uszach i będzie do końca życia wkładał mandaty za wycieraczki źle zaparkowanych aut.
Nie mógł wiedzieć, że żadne z nas nie zamierzało ruszać się z miejsca - Jeremy był na to zbyt pijany, Josh był na warunkowym i ucieczką z komisariatu narobiłby sobie znacznie większych kłopotów, Jamesa sparaliżował strach, a Barry strugał twardziela, któremu wisiało to całe zatrzymanie, myśląc, że mi tym zaimponuje. A ja? Ja wolałam spędzić noc w areszcie, niż wracać do ojca.
- A co to za zbiorowisko? - usłyszałam niski, przyjemny głos i oderwałam wzrok od okalających moje nadgarstki kajdanek. Od razu rozpoznałam postawnego, siwiejącego mężczyznę, to był Ralph Crane, szef tutejszej policji, najlepszy przyjaciel inspektora Kinga.
- Przyjemniaczkom zachciało się rozbijać szyby w starym magazynie Walkera bronią, która nie należała do żadnego z nich. Czekają na pamiątkową fotkę i pobranie odcisków, sir.
- Dziewczyna była z nimi? - zapytał, wskazując na mnie głową.
- Tak.
- Rozkuj ją.
- Mam ją rozkuć? - powtórzył z lekkim niedowierzaniem szczupły blondyn.
- No chyba mówię wyraźnie. Zajmę się nią osobiście.
- Tak jest, sir. - Młody mężczyzna odpiął od paska pęk kluczy i ukucnął tuż przy krześle.
Drake spojrzał na mnie pytająco. Wzruszyłam tylko ramionami i oswobodzona ruszyłam powoli za komendantem.
- Siadaj, Mary. - Wskazał mi z uśmiechem wolny fotel, kiedy już znaleźliśmy się w jego gabinecie. Był dwa razy większy od królestwa mojego ojca, lepiej oświetlony, gustowniej urządzony i milej pachnący. - Dawno się nie widzieliśmy, co? Mark wspominał, że lubisz kłopoty, ale nie sądziłem, że aż tak. Taka ładna dziewczyna nie powinna zadawać się z byle szumowinami.
- A co wygląd ma z tym wspólnego?
Pięćdziesięciolatek zaśmiał się donośnie i podniósł leżąca na blacie biurka paczkę miętowej gumy do żucia.
- Niedaleko pada jabłko od jabłoni.
Zmarszczyłam brwi w pytającym wyrazie.
- Nieważne, poczęstujesz się?
- Nie, dziękuję, od gum boli mnie szczęka.
- Jakbym słyszał Marka. - Crane znów się zaśmiał i wyjął z prostokątnego opakowania cienki, zawinięty w sreberko i zielony papier listek.
Za te słowa powinnam obrzucić go wyzwiskami, ale powstrzymało mnie przed tym jego stanowisko i fakt, że zdecydował się mi pomóc. Przełknęłam więc tę pigułkę goryczy i wymusiłam uprzejmy uśmiech.
- Wiesz, że powinienem wsadzić cię do celi z twoimi koleżkami? Nie dość, że niszczyłaś cudzą własność cudzą bronią, to jeszcze piłaś alkohol, mimo iż nie przekroczyłaś magicznej dwudziestki jedynki.
- Wiem.
- A wiesz, czemu tego nie zrobię?
- Bo jestem ładna? - Posłałam mu kolejny uśmiech, tym razem taki w stylu słodkiej idiotki i zatrzepotałam ostentacyjnie rzęsami.
- Nie, bo lubię twojego ojca. To porządny facet i dobry policjant, nie chcę robić wokół niego niepotrzebnego smrodu.
- No tak, solidarność plemników.
- Raczej przyjacielska przysługa. Poza tym, jak znam Marka, sam da ci nauczkę, którą zapamiętasz lepiej niż dwudobowy areszt. A to ci się naprawdę przyda.
- Skoro tak pan uważa, sir - oznajmiłam niby obojętnym tonem. Tak naprawdę byłam przerażona, zwłaszcza gdy Crane podniósł słuchawkę telefonu.
- To przykre, co się z tobą stało, Mary, bardzo przykre.
- C`est la vie, wodzu, c`est la vie...*

***

    Stali za drzwiami, obaj. Rozmawiali. Głos Crane'a był łagodny, w tonie ojca słyszałam nieludzką wściekłość. Stojąc po drugiej stronie grubego drewna, próbowałam zapanować nad oddechem. Nogi mi drżały, a serce biło tak szybko i tak głośno, że zagłuszało wypluwane przez policjantów słowa.
Wszystko spowodowane było strachem przez tym, co zrobi ten podły sukinsyn, kiedy tylko zostaniemy sami. Bo byłam święcie przekonana, że tym razem mi nie odpuści, nie wycofa pięści tuż przed uderzeniem, cios nie wyląduje na biurku czy innym meblu, otrzymam go ja, sponiewiera moje ciało. Być może połamie kolejną kość lub zostawi następną bliznę. Albo blizny.
- Niepotrzebnie zainterweniowałeś, mogłeś wsadzić ją na cztery osiem, może wtedy w końcu coś by dotarło do tego jej pustego łba. Przestałaby czuć się bezkarna.
- A ty trafiłbyś na celownik całej góry. Zaraz zaczęłyby się głupie plotki i Bóg jeden wie, co jeszcze. Lepiej dmuchać na zimne. - Crane westchnął ospale i, sądząc po odgłosie, rozpakował kolejny listek gumy. Piąty w ciągu dwóch godzin, które spędziłam na jego komisariacie. Rzucał palenie, a to był jego środek zastępczy.
- W sumie to masz rację. - I ojciec głęboko westchnął. - Wiadomo już coś na temat tej broni?
- Tak. Zarejestrowana na Chucka Fostera.
- Ukradli mu ją?
- A gdzie tam, sam im ją dał. Tak na dobrą sprawę, to nawet nie byłoby, o co oskarżyć twojej Mary, co najwyżej o zakłócanie porządku, ewentualnie zniszczenie mienia, gdyby stary Walker wniósł oficjalną skargę, ale to raczej wątpliwe. Ramol całymi dniami słucha radia i doi whiskey, tę ruderę ma głęboko w dupie. Pierdolnij jej jakąś umoralniającą gadkę, postrasz czymś, trzepnij raz czy dwa w łeb i może coś do niej dotrze.
- Jeszcze nie wiem, co zrobię, ale z całą pewnością jej tego nie przepuszczę. Już na zbyt dużo sobie pozwoliła. Czas sprowadzić ją na ziemię.
Kolana dosłownie się pode mną ugięły, a ciało ogarnęło jeszcze większe otępienie. Gdyby nie stalowa krata, już dawno uciekłabym przez okno. I nieważne, że to było drugie piętro. Nieważne, że pod spodem znajdował się betonowy parking. Nic nie było w tym momencie ważne. Nic, a nic. 
- Tylko nie przesadź, szkoda takiej buźki. Jak ją za bardzo obijesz, to za cholerę sobie później męża nie znajdzie i do końca życia będziesz miał ją na utrzymaniu.
- Niech cię o to głowa nie boli, Ralphie. - Zaśmiał się przeraźliwie i nacisnął metalową klamkę.
 Serce stanęło mi w piersi, mózg przestał pracować. Zanim się zorientowałam, byliśmy już na dworze, na mokrym od deszczu parkingu, gdzie stało jego auto.
W mgnieniu oka wepchnął mnie na tylne siedzenie i prawie że przytrzasnął nogę drzwiami. Zabolał mnie kark, ale nawet nie syknęłam, zignorowałam też ból ramienia; za wszelką cenę próbowałam wprowadzić się w stan chwilowej nieświadomości, ale za cholerę mi to nie wychodziło. Nie potrafiłam się wyciszyć pomimo panującego w samochodzie milczenia. Winę znów ponosił strach. I bezradność. I...
I nagle usłyszałam syk otwieranej puszki.
Przeniosłam wzrok na przód samochodu - pomiędzy fotelem kierowcy i siedliskiem pasażera stało duże piwo. Piana ściekała po jego opakowaniu i czarnej jak smoła tapicerce.
Ojciec oderwał prawą dłoń od kierownicy i zaczął je pić.
- To kurewsko nieodpowiedzialne pić alkohol w trakcie jazdy - oznajmiłam wbrew wszelkim obawom i protestom mojego ciała.
- Ktoś cię pytał o zdanie?
- Możesz kogoś zabić.
- Jeśli chodzi o zabijanie, to ekspertem jesteś tutaj ty, nie ja.
Nagle jakby coś we mnie wstąpiło, jakiś nadludzki gniew, fala palącej wściekłości, która zmusiła mnie do zerwania się z miejsca.
- Nie zabiłam jej, nie zabiłam mamy, ty pieprzony skurwysynu! - Straciłam kontrolę nad własnymi pięściami, które nie wiadomo kiedy mocno się zacisnęły i zaczęły okładać niczego niespodziewającego się inspektora.
Po krótkiej chwili zdezorientowania gwałtownie zahamował i przystąpił do kontrataku. W odróżnieniu ode mnie nie działał na oślep: wystarczył jeden ruch, bym znalazła się w pułapce bez wyjścia.
- Ty głupia kurwo! - Jego mokre, śmierdzące piwem palce zacisnęły się jeszcze mocniej na mojej szyi. - Zrób tak jeszcze raz, a przysięgam, że cię zabiję. Uduszę i upozoruję pieprzone samobójstwo! - wrzasnął wściekle i po raz kolejny wzmocnił i tak już silny ucisk.
Zaczęło brakować mi tchu, łzy spłynęły palącym strumieniem po zapewne purpurowych polikach. Szamotałam się jak ryba w sieci, ale on był znacznie silniejszy. Patrzył mi prosto w oczy swoim zimnym jak lód, nienawistnym spojrzeniem, w którym nie było nawet krzty litości i współczucia.
- Błagam - wydukałam ostatkiem sił, ledwo co przymykając powieki.
- Puszczę cię, ale tylko dlatego, że nie chcę robić sobie żadnych problemów. Wiesz, jak to jest, zabijasz śmiecia a idziesz siedzieć za człowieka. Robię to tylko dla siebie, kapujesz?
Mrugnęłam dwukrotnie.
- Nie jest mi ciebie żal, nie robię tego z ojcowskiego miłosierdzia. Nie waż się nawet tak pomyśleć. Twoje nędzne życie nic dla mnie nie znaczy, rozumiesz? Zupełnie nic.
Zakończył swoją tyradę w samą porę; gdyby mówił pół sekundy dłużej, gdyby ściskał moje gardło pół sekundy dłużej, byłoby po mnie. A tak, znajdując się na skraju omdlenia, opadłam z powrotem na tylne siedzenie i zaniosłam się falą kaszlu. 

Nie pierwszy raz mnie dusił i nie po raz pierwszy byłam święcie przekonana, że nie wyjdę z tego żywa. Znów też nie zapanowałam nad pęcherzem, jednak tym razem tego nie wykpił. Po prostu włączył się z powrotem do ruchu z mocno zaciśniętą szczęką i równie silnie wbitymi w kierownice palcami.
Kolejna noc w piekle...

***

    Podróż z komisariatu w Seattle do mojego prywatnego więzienia w Bellingham skończyła się znacznie szybciej, niż sobie tego życzyłam. Silnik zgasł, podobnie jak światła padające na garaż, przednie drzwi zatrzasnęły się głośno, bujając całym samochodem i moim ciałem.
- A ty co, czekasz na pieprzone zaproszenie? - usłyszałam zaraz po tym, jak otworzyły się drzwiczki. 

Zadrżałam. Tak naprawdę nie byłam w stanie wysiąść sama z auta; paraliżował mnie ból i strach. Duszenie to była tylko gra wstępna, najważniejsze miało się zdarzyć w czterech ścianach tego przeklętego domu. Doskonale to wiedziałam i właśnie dlatego tak bardzo broniłam się przed opuszczeniem śmierdzącego piwem i moczem pojazdu.
Ojciec, dostrzegając moją niemoc, zdecydował się wyciągnąć do mnie dłoń, choć niekoniecznie pomocną.
- Gorzej niż z dzieckiem. - Jego palce zacisnęły się na moich włosach, wystarczyło jedno szarpnięcie, bym znalazła się na zewnątrz.
Trawa była mokra, co wyczułam, gdy wylądowałam na niej twarzą. Zroszone deszczem źdźbła pchały mi się do ust i łaskotały nozdrza.
Mark westchnął głęboko i zaraz po zamknięciu samochodu podniósł mnie do pozycji pionowej tym samym sposobem, którym wyciągnął mnie ze swojego sedana.
Wbrew własnej woli głośno krzyknęłam - wyrwał mi garść włosów.
Jak to miał w zwyczaju, nie zwrócił na to uwagi, wlókł mnie za sobą wąskim chodniczkiem, jakby z każdym krokiem ścieśniając i tak mocny uścisk. Załkałam głośno. Za głośno.
- Zamkniesz w końcu mordę czy nie?!
- Na litość boską, Mark! - Ni stąd, ni zowąd na naszym podwórku pojawiła się pani Robinson ubrana w kapcie i długą koszulę nocną. Natychmiast odciągnęła mnie od ojca i mocno przytuliła. - Zostaw tę biedną dziewczynę w spokoju, już wystarczająco się przez ciebie nacierpiała.
- Byłbym wdzięczny, gdyby przestała pani wtrącać się w nieswoje sprawy - odburknął jej wściekły i jednocześnie zdezorientowany.
- Już zbyt długo się nie wtrącałam. To, co się tu dzieje, przechodzi ludzkie pojęcie. To jest twoja córka, do jasnej cholery, nie masz prawa jej tak traktować!
Po raz pierwszy w życiu widziałam swoją sąsiadkę tak rozeźloną i ojca tak zbitego z tropu.
- Powinieneś się za siebie wstydzić. Wielki mi pan inspektor, który znęca się nad własnym dzieckiem. Emily się pewnie w grobie teraz przewraca. Wstyd! - Posłała mu pogardliwe spojrzenie i splunęła tuż pod nogi. Nie odezwał się nawet słowem, patrzył tylko tępo przed siebie. - Gdybym była twoją matką, przepraszałabym Boga za to, że wydałam na świat takiego potwora.
Zacisnął mocno pięści, byłam pewna, że zacznie bić nas obie. Nie zrobił tego - z wymalowaną na twarzy chęcią mordu machnął ręką i ruszył sam w stronę domu.
    Sąsiadka przycisnęła usta do mojej głowy, którą wciąż rozrywał pulsujący ból.
- Już dobrze, kochanie, już dobrze - wyszeptała kojącym altem w taki sposób, że od razu jej uwierzyłam. - Zabieram cię do siebie.
- Dziękuję - odpowiedziałam. Zachrypnięty głos drżał mi niemiłosiernie, podobnie jak całe ciało.
- Chodźmy.
Oderwałam głowę od ramienia starszej kobiety i podążyłam za nią do stojącego za parkanem budynku. Już w wąskim holu uderzyło mnie przyjemne ciepło, ale nie takie związane z wysoką temperaturą - to było ciepło prawdziwego, szczęśliwego domu, w którym mieszkali kochający się ludzie.
Czując niemałą zazdrość, oparłam się o wyłożoną boazerią ścianę i ściągnęłam zabrudzone buty.
- Wchodź, kochanie, zaraz znajdę ci jakieś kapcie.
- Pani mąż nie będzie zły? - zapytałam niepewnie, wchodząc do przytulnego salonu. W kominku jeszcze tlił się ogień, a dwie stojące w przeciwległych rogach lampy rzucały delikatne światło na tapetę w czerwone róże. Taki sam wzór miały obicia foteli i kanapy, kwiatowe akcenty widoczne były też na szorstkiej wykładzinie.
- Jest druga w nocy, śpi jak zabity.
- Już jest druga? - zdziwiłam się. W odpowiedzi pani Robinson wskazała mi stary zegar wiszący tuż nad liczącym co najmniej trzydzieści lat kredensem. Faktycznie obie czarne wskazówki dotykały rzymskiej dwójki; tych kilka godzin zleciało mi tak naprawdę nie wiadomo kiedy.
Gdy z powrotem przeniosłam wzrok na swoją wybawczynie, zauważyłam, że przygląda się moim jeansom i dopiero wtedy przypomniałam sobie o wstydliwej plamie na kroku.
- Przepraszam, to...
- Nie przepraszaj, nie masz, za co. Rozbierz się, a ja je szybko przepiorę i przyniosę ci czystą koszulę nocną.
- Sama mogę to zrobić.
- Nie - oznajmiła nieznoszącym sprzeciwu tonem. - Ty musisz się położyć. Pościelę ci łóżko w pokoju Adama.
- Dziękuję, naprawdę. Jest pani dla mnie taka dobra, choć wcale na to nie zasłużyłam.
- Nie, Mary, zasłużyłaś. To on nie zasługuje na to, by traktować go jak człowieka.
Wiedziałam, że mówiąc on, miała na myśli ojca i nie mogłam się z nią nie zgodzić.
- Jesteś dobrą dziewczyną, po prostu trochę się w życiu pogubiłaś, ale kiedyś na pewno znajdziesz swoją drogę i miejsce na świecie.
- Szczerze mówiąc, jakoś nie bardzo w to wierzę - odpowiedziałam, jednocześnie rozpinając drobny guzik.
- Każdy na twoim miejscu miałby wątpliwości, ale za jakiś czas spojrzysz na to wszystko inaczej, wiem, co mówię. Nie jestem żadną uczoną, ale wiem to i owo o życiu. I twoje słońce jeszcze zaświeci, zobaczysz.
- Mam taką nadzieję...

***

    Mimo iż bardzo tego chciałam, nie mogłam zostać u Robinsonów dłużej niż jedną noc i poranek. I nie chodziło o niezbyt przychylne spojrzenia, jakie posyłał mi podczas śniadania pan Robinson, a o ewentualne konsekwencje, jakie mogłaby ponieść jego żona, przetrzymując mnie w ich domu. W świetle prawa byłam całkowicie zależna od ojca i to pod jego "opieką" miałam przebywać.
Wiedząc, że potrafił być naprawdę mściwy, wolałam wrócić dobrowolnie do domu i nie narażać swojej sąsiadki na niepotrzebne nieprzyjemności.
Skłamałabym, twierdząc, że nie bałam się jego reakcji - tworzyłam w głowie wiele scenariuszy i w każdym lała się krew, moja krew. Tymczasem on wykazał się niespotykaną obojętnością.
Kiedy przekroczyłam próg salonu, nawet nie oderwał wzroku od telewizora, nie wyzwał mnie, nie rzucił żadnej groźby. Nie kazał mi gotować i sprzątać, w nocy nie zamknął mojego pokoju na klucz, a na drugi dzień nie zabrał mnie ze sobą do pracy. Traktował mnie jak powietrze, co zupełnie mi nie przeszkadzało,a wręcz cieszyło. W końcu miałam trochę wolności, jednak z domu bałam się wyjść, dlatego też, gdy zadzwoniła Lisa, zamiast spotkać się z nią w parku, zaprosiłam ją do siebie.
Nie obawiałam się gniewu ojca, bo Olson akurat lubił. Dwa lata wcześniej próbował nawet ją podrywać, jednak ta bez większych trudności oparła się jego urokowi. Jak każda normalna dziewczyna czy kobieta, która znała jego prawdziwą naturę.
- Nie uwierzysz, kogo przed chwilą widziałam - oznajmiła energicznie Lis, wskakując na posłane byle jak łóżko.
- Kogo?
- Glorię.
- Manfield? - spytałam dla pewności, marszcząc jednocześnie brwi. Nie lubiłam o niej rozmawiać, a nawet myśleć, mimo iż od bardzo dawna nie czułam nic do Olivera.
- Już nie Manfield. Pamiętasz, jak cztery lata temu wyjechała do Oregonu?
Przytaknęłam, wyjmując z plastikowej miseczki garść paprykowych chipsów.
- Po pół roku wyszła za mąż za jakiegoś mechanika i zaraz zaszła w ciążę. Wszystko było pięknie, dopóki nie zamknęli mu interesu. Okazało się, że miał jakieś długi czy coś takiego. W każdym razie tak się załamał, że zaczął pić. Przepił wszystkie oszczędności, więc wyrzucili ich z mieszkania. Tydzień temu przenieśli się tutaj. W sumie to byś się ucieszyła, gdybyś ją zobaczyła: jest tak zaniedbana, że Oli nawet nie zwróciłby teraz na nią uwagi. Obraz nędzy i rozpaczy, zwłaszcza gdy dodasz do tego zasmarkanego dzieciaka uwieszonego na ręce, ryczącego niemowlaka w wózku i trzeciego potworka w drodze. Choć patrząc na rozmiar brzucha, stawiałabym na bliźnięta.
Mimo iż mojemu własnemu życiu wiele brakowało do tego, by nazwać je idealnym, poczułam jakąś dziwną satysfakcję i coś w rodzaju triumfu. Generalnie rzecz biorąc, powinnam jej współczuć, ale nie współczułam. Gdyby nie ona, mogłabym być żoną Ravina i matką jego prześlicznej córeczki. Zalazła mi za skórę tak głęboko, pozbawiła mnie tylu cennych chwil szczęścia, że zasłużyła na to, co ją spotkało.
Nie świadczyło to o mnie najlepiej, ale cóż, każdy człowiek miał swoje słabości.
- No proszę, od razu poprawił mi się humor.
- I na to liczyłam. - Uśmiechnęła się szeroko i wrzuciła do ust parę chipsów.
- Ale mniejsza o tę ździrę, lepiej opowiedz mi o tym swoim facecie, o którym nic nie wiem.
- Przestań, nie ma nawet o czym mówić. - Westchnęła głęboko i oparła się o obłożone poduszkami wezgłowie.
- Jak to, nie ma o czym mówić? Josh mi wypaplał o waszym wspólnym wyjeździe. Chcę znać wszystkie szczegóły! - oznajmiłam stanowczo i położyłam głowę na jej udach.
- Co jeszcze powiedział ci Josh?
- Że ów mężczyzna jest starszy od twojego taty i leci tylko na twoje ciało.
Lisa zaśmiała się gorzko. Natychmiast wbiłam w nią pytające spojrzenie.
- Leci tylko na moje ciało... to by się zdziwił.
- Tylko mi nie mów, że to gej. - Zerwałam się z nóg przyjaciółki i przyjęłam pozycję klęczącą.
- Nie.
- Impotent?
- Bardziej wstydliwy prawiczek.
Otworzyłam szeroko oczy. Lis wzięła kolejny głęboki oddech i zaczęła opowiadać cała historię od początku:
- Poznałam Raya na urodzinach znajomego ojca, trzy dni po tym, jak się od nas wyniosłaś. Od razu mnie zaintrygował: przystojny, inteligentny, szarmancki. Wypiliśmy razem szampana, porozmawialiśmy trochę o kinie i zatańczyliśmy. Na koniec wymieniliśmy się numerami. Zadzwonił na drugi dzień, zaprosił mnie do kina i na kolację. Taka klasyczna randka rodem z kiczowatego romansu. W każdym razie oboje świetnie się bawiliśmy i od razu umówiliśmy się na następne spotkanie, po którym już byliśmy parą. Nie znaliśmy się długo, ale czułam, że to coś poważnego, więc zaprosiłam go do siebie na niedzielny obiad. Dobrze się dogadywał z moim rodzicami, młody też go z miejsca polubił, jednym słowem prawdziwa idylla. Namówiłam go, żeby został na noc, zaproponowałam swoje łóżko, próbowałam stworzyć odpowiedni nastrój, ale nic z tego. Pomyślałam, że może stresuje go fakt, że na dole są moi rodzice i w sumie to rozumiałam, każdy chyba czułby się niezręcznie na jego miejscu.
- Fakt - przytaknęłam, po czym znów skupiłam się na słuchaniu.
- Dlatego tak bardzo się ucieszyłam, kiedy powiedział, że chce zabrać mnie do swojego domu. Tu w Bellingham wynajmował tylko pokój. Jego firma zakłada u nas nową filię i on miał wszystko nadzorować. W każdym razie zapowiadał się upojny weekend w Colville.
Lekko się wzdrygnęłam, ale tym razem jej nie przerwałam.
- Spakowałam najlepszą bieliznę i wzięłam zapas gumek, tak w razie co. Nawet nie wiesz, jak się wkurzyłam, kiedy w drzwiach przywitała nas jego matka. Na początku pomyślałam, że może zje z nami obiad i sobie pójdzie, ale gdzie tam. Ray oznajmił mi, że mamuśka spędzi z nami cale cztery dni. Zamiast seksu były spacerki i rodzinne opowiastki. Dziewczyno, nawet nie pozwolił zrobić sobie laski, bo "mamusia usłyszy". Koszmar. Zerwałam z nim, jak tylko odwiózł mnie do domu.
- To faktycznie kaszana. - Zmarszczyłam brwi w wyrazie współczucia i przesunęłam dłoń po ramieniu Lisy. - Ale przyznał ci się, że jest prawiczkiem?
- Nie. Tak tylko sobie pomyślałam, no bo co innego mogłam pomyśleć?
- Że to impotent.
- A może faktycznie... Mniejsza o to, było, minęło. Od teraz umawiam się tylko z takimi, którzy od razu próbują dobrać mi się do majtek.
Zaśmiałam się głośno, klaszcząc przy tym w dłonie.
- A skoro już jesteśmy w temacie, Jared się do ciebie nie odezwał?
- No i właśnie zepsułaś mi humor... - W ciągu sekundy opuściło mnie całe rozbawienie, poczułam się nad zwyczaj nieswojo.
- Czyli się nie odezwał. Przykro mi.
- Bywa - rzuciłam lakonicznie.
- No chyba mi nie powiesz, że cię to nie rusza.
- A właśnie, że powiem. - Starałam się zachować obojętny ton i nie patrzeć Olson w oczy.
- I myślisz, że ci uwierzę? Za dobrze cię znam. Zwisać może ci teraz Charlie, ale na pewno nie Jared.
- Skąd wiesz? Może to akurat za Bronsonem tęsknię bardziej niż za Leto?
- No pewnie, przecież każdej kobiecie bardziej brakuje duszenia i trzaskania po mordzie niż czułości i bezgranicznego uwielbienia - oznajmiła ironicznym tonem, przyjmując równie drwiący wyraz twarzy. - Dlaczego nie chcesz się przyznać do tego, że za nim tęsknisz i że boli cię to milczenie z jego strony?
- No proszę, najpierw Lily, teraz ty. Zmówiłyście się, czy jak?
- Widzisz? Nawet dziecko widzi, że coś jest na rzeczy.
- Daj spokój, nie jestem jakąś głupią gąską, żeby ryczeć za facetem, który ma mnie głęboko w dupie, mimo iż deklarował coś zupełnie odwrotnego. Myślisz, że nie potrafię się bez niego obejść? Że moje życie zaczyna się i kończy na nim? Że o niczym i nikim innym nie potrafię myśleć? Że nie widzę dla siebie bez niego przyszłości? Że nie potrafię się bez niego odnaleźć? Naprawdę tak myślisz?
Przytaknęła bez chociażby chwili namysłu.
- I masz, kurwa, rację. Masz pieprzoną rację. Wiem, że to ja kazałam mu się wynosić, że to rozstanie to moja wina, ale nie rozumiem, dlaczego nie przyjechał. Przecież mogłam umrzeć, a w takich sytuacjach jakieś głupie urazy są chyba najmniej istotne, prawda?
Lis po raz kolejny przyznała mi słuszność.
- Więc dlaczego nie przyjechał? Dlaczego mnie zignorował? Przecież tak bardzo mnie kochał. Ja go tak bardzo kochałam. Tak cholernie go kocham...
- Wiem, Mary, wiem. - Olson w mgnieniu oka zacisnęła ramiona wokół mojego ciała i przycisnęła usta do czubka głowy.
Wbrew własnej woli i na złość poczuciu godności rozpłakałam się jak małe dziecko, mocząc materiał bluzki Lisy. Ona jednak nie zwracała uwagi na plamy, tuliła mnie mocno i szeptała słowa pocieszenia. Zupełnie jak matka.
A może prawie jak matka.
Tak, prawie.
Tylko prawie. 

*Takie życie
................................
Tytuł rozdziału: Tata mnie zabije.

    - Odnośnie nazwy rozdziału: jest to tytuł i wers piosenki napisanej z perspektywy żołnierza walczącego na Wschodzie. Dad to w żołnierskim żargonie Bagdad, aczkolwiek ja, na potrzeby rozdziału, zdecydowałam się zinterpretować to w sposób dosłowny.
    - Dziękuję za większy niż zwykle odzew pod poprzednim rozdziałem, choć trochę mi przykro, że musiałam to poniekąd wymusić. W każdym razie dziś już o nic nie proszę, sami ocenicie czy to, co skrobię, zasługuje na komentarz, czy nie.