94. Cause I am just an animal to all my prison friends

    Widok płaczącego dziecka to najsmutniejszy widok na świecie, zwłaszcza gdy jest to dziecko, które kochasz nad życie, przywołałam w pamięci słowa zapisane w pamiętniku mamy, gdy Lily, mocno we mnie wtulona, zalała się kolejną falą łez.
Kołdra okrywająca jej ciało unosiła się i na powrót opadała z każdym rozdzierającym moje serce spazmem. Była tak zrozpaczona, jak chyba jeszcze nigdy, wbijała drżące palce w moje przedramiona. Trząsł się też jej głos, odkryłam to, gdy w końcu wydusiła z siebie coś, co nie było zlepkiem bezładnych monosylab.
- Powiedz, że tatuś kłamie, że nie idziesz do więzienia, jak ten zły pan, co zabił mamusię. Powiedz, że znowu idziesz do szpitala. Powiedz, Mary!
- Chciałabym, ale wtedy musiałabym cię okłamać.
- Ale ty przecież nikogo nie zabiłaś! Wujek... on chciał ci zrobić krzywdę, ja wszystko słyszałam, ty musiałaś... - tu przerwał jej głośny szloch wydobywający się prosto z płuc. - A tatuś był dla ciebie niedobry. A tamten pan zabił mamusię. Ale ty go nie zabiłaś, nie jesteś zła!
Zamiast odpowiedzieć, przycisnęłam jeszcze czulej głowę siostry do swojej piersi i ucałowałam jej czubek. We włosach wciąż miała drobinki złotego brokatu, którym spryskałam jej fryzurę przed wyjściem na bal, z którego wróciłam z ogromnym poczuciem wstydu palącym moje wnętrzności.
Pozwoliłam Finnowi zaspokoić pragnienie trawiące go od dnia, w którym po raz pierwszy wpadliśmy na siebie przed wejściem do baru. Oddałam mu się jak zwykła dziwka za dwie lampki wina i zapierający dech w piersiach widok z okna. Najgorsze było to, że mi się to podobało. Przeżywałam jeden orgazm za drugim, leżąc z podwiniętą sukienką na twardym biurku i błagałam o więcej.
Zachowałam się jak zwierze wypuszczone z klatki, jak dziewczyna, która w końcu pozbyła się wianuszka cnoty i tak rozsmakowała się w seksie, że nie chciała już robić niczego innego. Nie panowałam nad sobą, nad swoją zwierzęcą chucią, którą tłumiłam w sobie przez dwa miesiące.
Dopiero gdy wyszłam z gabinetu Whartona i zobaczyłam w łazienkowym lustrze swoje płonące poliki, doszło do mnie, jak bardzo się zhańbiłam. Zwymiotowałam prosto do porcelanowego zlewu i przez resztę nocy nie ruszałam się z krzesła, mimo iż kelner, który tak bardzo mnie zauroczył, w trakcie przerw wysyłał mi dyskretne zaproszenia do wspólnego wyjścia.
- Już dobrze, nie płacz, bo i ja się rozpłaczę.
- Tatuś powiedział, że powinnaś - odpowiedziała, nie odrywając mokrego policzka od mojego obojczyka. Bolało, ale ignorowałam ten ból, bo jej cierpienie było o wiele większe.
- Powiedział, że powinnam płakać? - spytałam.
- Tak. Mówi, że tam, w tym więzieniu, będą cię spotykały straszne rzeczy. Takie, o jakich nawet ci się nie śniło w najstraszliwszych koszmarach.
Przełknęłam głośno ślinę w chwili, gdy oddech i bicie serca przyspieszyły tak bardzo, że przez głowę przeszła mi myśl, że zaraz dostanę zawału.
- On tak mówi specjalnie, tam wcale nie będzie tak strasznie - starałam się ją pocieszyć, ale z marnym skutkiem. Nie mogłam brzmieć przekonywująco, gdy głos drżał mi jakby podbijany wibracjami, ciało telepało gorzej niż na głodzie, a serce tłukło się w piersi tak, że z całą pewnością Lily to słyszała i czuła.
- Ale dlaczego tatuś miałby tak robić? To jest złe!
- Bo czasami chce, żebym bała się bardziej niż to konieczne. Chce mnie w ten sposób ukarać.
- Ale za co? Przecież ty nic nie zrobiłaś!
Oderwała się od mojego tułowia i spojrzała mi prosto w oczy. Całą twarz miała spuchniętą, czerwoną i mokrą od łez. Na wargach widniały wyraźne ślady zębów, w jednym miejscu sączyła się krew, szybko jednak zniknęła, wytarta przez język.
- Tata najwyraźniej uważa, że zrobiłam.
- Nienawidzę go za to! - krzyknęła tonem pełnym złości. - Nienawidzę najbardziej na świecie!
- Nie mów tak - oznajmiłam, choć w głębi duszy niezwykle mnie te słowa ucieszyły. - Nie wolno tak mówić o rodzicach, zwłaszcza gdy cię kochają.
- Przepraszam - wydukała i na powrót mocno się we mnie wtuliła. - Ja już bym chciała być z tobą na zawsze.
- I będziesz. Musisz tylko poczekać pół roku...
- Pół roku to dużo - przerwała mi. 
- Wcale nie. Zleci tak szybko, że nawet nie będziesz wiedziała kiedy. A potem polecimy razem do Paryża i już nigdy, przenigdy nie pójdę do żadnego szpitala czy więzienia.
- Przysięgasz?
Znów spojrzała mi głęboko w oczy.
- Przysięgam.
- Na wszystkie skarby świata?
- Na wszystkie skarby świata.
- Nawet te zakopane? - dodała to samo pytanie, które jako dziecko posyłałam mamie, by upewnić się, że to, co mówiła, było najszczerszą prawdą.
- Nawet te zakopane.
- Kocham cię, Mary - oznajmiła, wtulając twarz, na której błądził delikatny uśmiech ulgi, w moją szyję.
- Ja ciebie też i to najbardziej na całym świecie.

***

    Zimny powiew wiatru, razem z którym unosił się dym, po raz kolejny uderzył mnie w twarz, wymuszając szczelne zaciśnięcie powiek. Odór palonych opon i plastikowych butelek drażnił nozdrza i przyprawiał o mdłości. Jedynie zmysły słuchu i dotyku były rozpieszczane - ten pierwszy przez gitarę akustyczną, skrzypce i akordeon, ten drugi przez ciepłą dłoń splecioną razem z moją.
- Boisz się?
Otworzyłam oczy i spojrzałam uważnie na spokojną, przeciętą łagodnym uśmiechem twarz Jareda. Nie dało się z niej wyczytać niczego poza szczerą miłością i zachwytem.
- Nie - odpowiedziałam zgodnie z prawdą i tuż po tym, jak się uśmiechnęłam, z sercem bijącym jak oszalałe, nie ze strachu a z ekscytacji, przeniosłam wzrok na rozciągającą się przed nami panoramę Paryża.
Budynki, nawet te największe, ze szczytu wieży Eiffla przypominały pudełka od zapałek, a grający u jej podnóża członkowie romskiego zespołu wyglądali jak maleńkie mrówki zebrane wokół żarzącego się peta, który w rzeczywistości był tym śmierdzącym ogniskiem stanowiącym największy i jedyny zgrzyt w tej pięknej, wzniosłej chwili.
- A ty? - zapytałam, choć znałam już odpowiedź. Była oczywista: ktoś, kto tak się uśmiechał, nie mógł się bać.
- Też nie. W końcu trzymam za rękę anioła, więc niby co może mi się stać?
Bezwolnie uniosłam kąciki ust i jeszcze mocniej ścisnęłam miękką dłoń Jareda. Odwzajemnił się tym samym, co sprawiło, że przez moje ciało przeszedł ładunek elektryczny, który wystrzelił przez bose stopy przyciśnięte do zimnej, twardej stali i rozprysnął na wolniej przestrzeni niczym sztuczny ogień.
- Gotowa?
- Gotowa.
Oboje wzięliśmy głębokie oddechy i w tej samej chwili oderwaliśmy dolne kończyny od trawionej rdzą konstrukcji. Wbrew wszelkim prawom fizyki nie zaczęliśmy spadać - unosiliśmy się w powietrzu niczym lekkie piórko smagane ciepłym oddechem bawiącego się dziecka. I przy tym nawet na sekundę nie puszczaliśmy swoich dłoni; nie z obawy przed upadkiem, a z czystej potrzeby wspólnego cieszenia się tą chwilą, z chęci stanowienia jednego, zsynchronizowanego organizmu.
Nie zrażeni burzą i wichurą szybowaliśmy tak całymi godzinami, zapatrzeni w siebie, wyłączeni na wszystko, co nas nie dotyczyło.
Było idealnie.

***

    W żółtym autobusie, do złudzenia przypominającym ten szkolny, mimo włączonego ogrzewania panował niemiłosierny chłód. Szyby były oszronione do tego stopnia, że nic nie dało się przez nie dojrzeć, a przy każdym oddechu mającym ogrzać skostniałe dłonie z ust wszystkich kobiet wypływały gęste obłoczki pary.
Siedząca przy mnie policjantka o surowym wyrazie twarzy i czarnych jak smoła włosach upchanych pod służbową czapką tak, że nie wystawał żaden niechciany kosmyczek, jedynie przełożony przez znajdujący się z tyłu otwór malutki koczek, dyskretnie masowała zaciśnięte na policyjnej pałce palce, które, gdyby nie ten drobny zabieg, z całą pewnością by do niej przymarzły. Cienka, górna warga, nad którą widniał powoli odrastający po depilacji ciemny wąsik, naparła na dolną, co za pewne miało powstrzymać ją od syknięcia z bólu, zaraz po tym funkcjonariuszka szczęknęła równymi, pożółkłymi od kawy i papierosów zębami.
- Prawie jak na Alasce - powiedziałam, gdy kobieta przeniosła na mnie swoje duże, brązowe oczy.
Nigdy nie podobał mi się ten odcień tęczówek, był zbyt pospolity, pozbawiony wyrazu, zwłaszcza gdy występował razem z hebanowymi włosami. I Lopez takie miał; a gdy wpadał w szał, stawały się tak ciemne, że niemal zlewały się ze źrenicami. Wyglądał wtedy jak demon z horroru, który obejrzało się we wczesnym dzieciństwie i przez który do końca życia miało się koszmary.
- Nie wiem, nigdy nie byłam na Alasce - odpowiedziała sucho, upodabniając się tym w moich oczach do siostry Judy z ośrodka odwykowego w Seattle.
Nie powiedziałam już nic więcej, wbiłam wzrok w paznokcie, które zgodnie z zaleceniem musiałam obciąć tak, by nie wychodziły poza palce i próbowałam skupić myśli na czymś przyjemnym. Postawiłam na sen, który nawiedził mnie minionej nocy, jednak zanim zwizualizowałam sobie pod zaciśniętymi powiekami siebie i Jareda szybujących nad stolicą Francji, która w niedługim czasie miała stać się moim nowym domem, autobus nagle zwolnił, co oznaczało jedno: od głównej bramy zakładu karnego dzieliło nas zaledwie kilka stóp.
    Moje ciało zesztywniało jeszcze bardziej, a żołądek zaczął fikać koziołki. Przestałam odczuwać przeszywające zimno, zrobiło mi się tak gorąco, jakbyśmy w jakiś magiczny sposób przenieśli się z mroźnego Waszyngtonu na słoneczną Florydę, gdzie zamiast płatków śniegu na ludzi spadał z nieba żar.
- Wstawaj, King - odezwała się po raz kolejny policjantka ostrym jak brzytwa tonem, który idealnie współgrał z jej zimną powierzchownością. Przypominała surową nauczycielkę języka rosyjskiego, pannę Gorbunovą, której zdjęcie pokazywała mi kiedyś mama.
Wszystko się zgadzało, nawet wzrost i postura - obie były tak chude (znacznie chudsze ode mnie, choć wydawało się to wręcz nieprawdopodobne), że człowiek miał wrażenie, iż jednym ruchem mógłby złamać je w pół, jak suchy patyk, jednak nie miał odwagi tego zrobić przez aurę, jaką wokół siebie roztaczały swoją rygorystyczną postawą i przeszywającym na wskroś wzrokiem.
    Autobus zatrzymał się przed dziedzińcem, który o tej porze był na szczęście pusty i powoli zaczęły z niego wychodzić siedzące przede mną panie. Każda z nich miała na sumieniu rzeczy o wiele gorsze niż grożenie bronią wyrodnemu ojcu - jedna zabiła męża i jego kochankę, druga utopiła własne dziecko podczas kąpieli, trzecia, czwarta i piąta winne były pobiciom i rabunkom, szósta znęcała się nad dziećmi w przedszkolu, które prowadziła razem z mężem, siódma dokonywała nielegalnych aborcji mimo braku odpowiedniego medycznego wykształcenia, a ósma i dziewiąta, obie prostytutki pracujące w tym samym burdelu, miały spędzić w więzieniu dwadzieścia pięć lat za brutalne zabójstwo alfonsa, który zabierał im znacznie większą część zysków niż obejmowała to ich niepisana umowa.
A wiedziałam to wszystko dzięki ojcu, który wyłożył mi to podczas mojego ostatniego śniadania w domu. Chciał, bym bała się jeszcze bardziej, bym miała świadomość, że moimi koleżankami spod celi wcale nie będą miłe i urocze panie, które skazano za niewinność. I cel osiągnął - bałam się tak, jak jeszcze nigdy w całym swoim dotychczasowym życiu.
- Szybciej, szybciej, to nie wycieczka turystyczna! - ponagliła nas tęga blondynka stojąca na zewnątrz tuż przy trzystopniowych schodkach, które ledwo pokonałam przez trzęsące się kolana. - Co, chudzinka, zimno? - zwróciła się tym razem bezpośrednio do mnie, uśmiechając złośliwie. Razem z kącikami ust podniosły się też pucołowate poliki i sprawiły, że jej oczy zamieniły się w cieniutkie szparki. - Jakbyś nabrała trochę ciałka, to by ci cieplej zimą było.
Nie skomentowałam tej wypowiedzi - znałam tę panią z opowieści Courtney. Bridget Wreck, mimo iż wyglądała jak urokliwa kuleczka, była niezwykle porywcza i chętnie sięgała po policyjną pałkę przyczepioną do boku szerokiej jak namiot spódnicy. A ja nie miałam ochoty już pierwszego dnia, jeszcze przed przekroczeniem progu zakładu, zostać pobita do nieprzytomności. Zacisnęłam więc mocno zęby i ruszyłam przed siebie.
    W wąskiej bramie prowadzącej do dróżki otoczonej siatką i drutem kolczastym, co nadawało jej wygląd tunelu, czekały na nas dwie uzbrojone w broń palną i gaz łzawiący strażniczki więzienne. Kazały nam stanąć gęsiego i podążać jedna za drugą równym krokiem.
Mimo narzuconego tempa starałam się zobaczyć jak najwięcej otoczenia.
Spacerniak, który blok żeński dzielił z blokiem męskim, podzielony był na kilka stref - boisko do koszykówki, siłownia, plac ze stolikami i ławkami. Ostatni kawałek terenu, przypominający klatkę w parku zoologicznym, przeznaczony był dla więźniów siedzących w celach śmierci. 
- Sprężać ruchy, nowe, to nie pieprzony wybieg! - wrzasnęła ostro zamykająca pochód strażniczka i pchnęła idącą za mną kobietę. Rudowłosa dzieciobójczyni runęła mi na plecy i jedynie to, że była bardzo szczupła uratowało mnie przed upadkiem pod jej ciężarem. Nie zatrzymało jednak efektu domina - wbrew własnej woli wpadłam na czarnoskórą złodziejkę, która zmierzyła mnie ostrym spojrzeniem. Zamierzała też obrzucić mnie gradem wyzwisk, co sugerowały otwierające się usta, jednak jej zapał zgasiła ta sama strażniczka, która doprowadziła do całego nieprzyjemnego incydentu.
- Jedno słowo, a rozkwaszę ci gębę na betonie!
Bez słowa zwróciła się w odpowiednim kierunku i zatrzymany na chwilę pochód z powrotem ruszył w stronę masywnych, blaszanych drzwi.
Za nimi rozciągał się długi korytarz, co kilka jardów zobaczyć można było jakieś przejście, każde prowadzące do innej części budynku. My trafiłyśmy do pierwszej, tak zwanej rejestracji, gdzie wypełniłyśmy formularze, oddałyśmy rzeczy do depozytu i przebrałyśmy się w ohydne pomarańczowe stroje, które skłonna do gróźb i przepychanek strażniczka nazwała pieszczotliwie mundurkami.
- A więc to ty jesteś Mary King - odezwała się wysoka pracownica więzienia o kasztanowych włosach i ciepłym spojrzeniu, co było dosyć niespotykane w jej fachu, gdy tylko zajrzała w wypełnioną kartę, którą jej przekazałam. - Już jak tu weszłyście, zaczęłam się zastanawiać, która z was jest tą nieszczęśnicą.
Posłałam jej pytające spojrzenie; po tym, co miało miejsce na zewnątrz, wolałam się nie odzywać, w końcu ta zamiast ostrzegać, mogła od razu bić.
- Kilka skazanych trafiło tu przez twojego ojca.
- Ja też i co z tego? - odważyłam się odezwać.
- To, że nie będziesz miała tu łatwego życia.
- W życiu bym na to nie wpadła... - tym razem pozwoliłam sobie nawet na ironię i odetchnęłam z ogromną ulgą, gdy strażniczka nie sięgnęła po pałkę ani nie przycisnęła mojej twarzy do podłogi.
- Dobra rada: jeśli chcesz stąd wyjść w jednym kawałku, lepiej przytemperuj sobie język. Tutaj nikt nie lubi pyskatych blondyneczek.
- A gdzie się je lubi?
Kobieta zaśmiała się z politowaniem i kazała mi stanąć pod ścianą razem z resztą nowo przybyłych więźniarek.
    Po odczytaniu regulaminu, który w skrócie brzmiał: my klawisze możemy wszystko, a wy śmiecie gówno, wręczono nam po jednej obleczonej w białą poszewkę poduszce i po jednym szarym kocu, który śmierdział naftaliną.
- A teraz ustawić się w szeregu i iść za panią Harmony.
Tak też zrobiłyśmy - równym, niemal żołnierskim krokiem wyszłyśmy na korytarz. Afroamerykanka, na którą wpadłam na zewnątrz, tym razem szła za mną i mierzyła mnie morderczym wzrokiem, co dostrzegłam, obróciwszy się przez ramię. Byłam pewna, że gdyby nie idąca za nią Goldie Clancy (tak właśnie nazywała się strażniczka dobra rada), rzuciłaby się na mnie z pięściami. Zamiast tego przydepnęła mi tylko buta, udając potem, że był to nieszczęśliwy wypadek, wina zamyślenia, choć raczej nikt o tak wymagającą czynność ją nie podejrzewał.
- Stop! - zatrzymała nas Robyn Harmony, gdy doszła do kolejnych stalowych drzwi. Zaraz potem padł rozkaz ustawienia się pod ścianą i rozpoczęło się wyczytywanie nazwisk w celu rozdzielenia nas na dwie grupy. Pierwsza miała trafić do cel na dole, druga do tych na górze. 
Mi przypadł dół, podobnie jak dzieciobójczyni, pogromczyni niewiernych mężów i entuzjastce kar cielesnych stosowanych od najmłodszych lat.
We cztery ustawiłyśmy się za plecami Clancy i weszłyśmy prosto do paszczy lwa. W celach nie było krat, od obszernego, nazwijmy to holu, małe pomieszczenia oddzielały zielone drzwi z dużymi, okrągłymi wizjerami, przez które obserwowały nas osadzone z dłuższym stażem niż nasz. Oczywiście przywitały nas zbereźnymi okrzykami, groźbami i waleniem w blachy, co spotkało się z ostrą reakcją wszystkich obecnych tam strażniczek.
- Mięsko, świeże mięsko! - krzyczała więźniarka, której celę właśnie mijałyśmy.
- Zamknij pysk, Cofer! - syknęła Clancy i uderzyła pałką w drzwi z takim impetem, że stojąca za nimi kobieta odskoczyła jak oparzona.
    Kolejny przystanek zaliczyłyśmy przy trzecich z kolei (licząc od celi Cofer) drzwiach.
- Willbourne, to twoja cela.
Rudowłosa, speszona kobieta wystąpiła przed szereg i po tym, jak strażniczka przekręciła zamek, weszła do swojego nowego lokum. Gdy klucz zatańczył ponownie, ruszyłyśmy dalej. Postój odbył się przy siódmych drzwiach, jak się okazało, moich. Bez słowa, zaciskając mocno palce na lichej pościeli, weszłam do pomieszczenia tak małego, że można było nabawić się w nim klaustrofobii.
Urządzone było bardzo skromnie - piętrowe łóżko, małe biurko, jedno krzesło, niziutki, blaszany sedes i wąska umywalka. Okna nie było wcale, jedyne źródło światła stanowiła znajdująca się na suficie żarówka otoczona drucianym niby kloszem.
- Urocze gniazdko - rzuciłam pod nosem i położyłam poduszkę i koc na przykrytym białym prześcieradłem materacu. Wybrałam ten dolny, w końcu człowiek nigdy nie miał pewności, że podczas snu nie zacznie się rzucać jak ryba wyrzucona na brzeg. Upadek z niespełna dwóch metrów raczej nie skończyłby się śmiercią, ale można było się porządnie posiniaczyć. A nawet nabawić wstrząsu mózgu. Choć czy to byłoby takie złe? Mogłabym przeleżeć trochę czasu w skrzydle szpitalnym, gdzie nie byłabym narażona na agresję ze strony innych więźniarek. A potem znowu coś bym sobie zrobiła i znowu, i tak aż do końca wyroku.
- Nie, tchórzliwa małpo, musisz być twarda. A przynajmniej udawać, że jesteś - znów odezwałam się do samej siebie i z braku innego ciekawego zajęcia położyłam się na łóżku. Nie musiałam nawet nakrywać się kocem, przechodzące za ścianą rury dawały mnóstwo przyjemnego ciepła. Prawie jak w domu...

***

    Rano obudził mnie odgłos zatrzaskiwanych drzwi i szczęk przekręcanego w zamku klucza. Uniosłam nieco głowę; przy wejściu zobaczyłam postać, która na pierwszy rzut oka przypominała mężczyznę: łysego i barczystego, choć nie tak bardzo, jak przyjaciele Moore'a.
Zanim zdążyłam przetrzeć oczy i wstać, postać ruszyła w moją stronę i jednym silnym ruchem ściągnęła mnie z materaca.
- To moje miejsce, ty głupia ździro! - usłyszałam, gdy uderzyłam z hukiem o podłogę. Głos był zdecydowanie kobiecy, w odróżnieniu od siły.
- Zabieraj stąd swoją zawszoną pościel! - dodała i z ogromną furią rzuciła na mnie koc i wygniecioną poduszkę. Gdy minął pierwszy szok, poczułam przeszywający ból obojczyka.
- Popieprzyło cię?! - wrzasnęłam, nim zdążyłam ugryźć się w język. Kobieta z wygoloną głową spojrzała na mnie jak drapieżnik na swoją ofiarę i zacisnęła lewą dłoń w pięść.
- Panna policjantówna ma coś do powiedzenia? Tatuś ci nie powiedział, że nie pyskuje się do koleżanek z celi, bo w każdej chwili, bez mrugnięcia okiem mogą przemodelować ci buźkę?
Przykucnęła tuż obok i złapała mnie za kark chwytem tak silnym, że nie powstydziłby się go nawet mój ojciec.
- Ale pewnie nauczył cię lizać dupy klawiszom i donosić. Nie mam racji? Będę cię miała na oku, pamiętaj o tym, księżniczko.
Jej cuchnący oddech musnął mój polik i sprawił, że do gardła podeszła mi fala mdłości. Była najobrzydliwszą kobietą, z jaką kiedykolwiek miałam styczność.
- Księżniczka - zaśmiała się ironicznie i poklepała mnie po głowie, jakbym była psem. Poczułam się tak znieważona, że znów nie zapanowałam nad aparatem mowy i z moich ust wyskoczyła siarczysta suka.
Nie mogła tego nie usłyszeć - w jednej chwili zrobiła się czerwona jak burak i bez żadnego ostrzeżenia uderzyła moją głową o obudowę umywalki. Plastikowy kant zranił mnie boleśnie w czoło; znów poczułam odór wydobywający się z jej jamy ustnej:
- Widzę, że, jak to typowa blondynka, bardzo wolno przyswajasz informacje, więc wyjaśnię ci to wszystko w prosty sposób: jestem tutaj pieprzoną królową, rządzę tym więzieniem, jestem świętsza od Boga, nawet ten przygłupi naczelnik trzęsie przede mną portkami. Wystarczy jedno moje słowo, by twoje życie zamieniło się w prawdziwe piekło, więc lepiej siedź cicho i się nie wychylaj. Suki, które trafiają do mojej celi, języki mają po to, by robić mi dobrze, a nie by nimi mielić na prawo i lewo. Zrozumiałaś?!
Zacisnęłam z obrzydzeniem powieki, gdy tylko poczułam drobinki silny na swojej twarzy.
- Pytam, czy zrozumiałaś?! - wrzasnęła głośno, dociskając jeszcze mocniej moją głowę do twardej powierzchni. Z obolałej części czoła wypłynęła stróżka krwi i zalała lewe oko.
Przytaknęłam nerwowo, błagając w myślach o to, by już mnie puściła.
- Nie do... - tu przerwał jej jej szczęk klucza; szybko ode mnie odskoczyła i wyprostowała się jak szeregowy na widok swojego dowódcy.
- Co tu się, do cholery, wyprawia, Thomas?! - wrzasnęła od progu Clancy i zmierzyła nas obie wściekłym spojrzeniem, które zupełnie nie pasowało do jej łagodnych rysów.
- Chciałam zrobić nowej koleżance powitalną niespodziankę, a ta zerwała się przestraszona z łóżka, zaplątała w kocu i wpadła na umywalkę. - By potwierdzić swoje słowa, Thomas pokazała strażniczce leżący na podłodze szary materiał.
- Tak było, King? - zwróciła się do mnie Goldie.
Spojrzałam na swoją współlokatorkę, która obnażyła poczerniałe zęby w uśmiechu tak upiornym, że aż przeszedł mnie silny dreszcz.
- Tak, tak właśnie było - skłamałam, wycierając krew z górnej powieki. Clancy doskonale wiedziała, że kłamałam, ale nie mogła niczego udowodnić, więc tylko obrzuciła Thomas gniewnym spojrzeniem, a mnie złapała za ramię.
- Trzeba to opatrzyć. A ty, Maya, następnym razem powstrzymaj się od robienia innym takich niespodzianek, bo znowu wylądujesz w izolatce, tym razem na miesiąc.
- Tak jest, szefowo. - Znów obrzydliwie się uśmiechnęła, a ja razem ze swoją wybawczynią ruszyłam w stronę skrzydła szpitalnego.
- Urocza kobieta, nie ma co - powiedziałam, przyciskając do wciąż krwawiącej rany podaną przez Clancy chusteczkę higieniczną.
- Maya Thomas, lepiej na nią uważaj. Odsiaduje dożywocie, więc nie ma nic do stracenia. A człowiek, który nie ma nic do stracenia, to najbardziej niebezpieczna istota na ziemi.
- Gdzieś to już kiedyś słyszałam. A za co to dożywocie, jeśli można wiedzieć? - tym razem w moim głosie nie było już ani grama ironicznego tonu, nie czułam też strachu przed tym, że Clancy będzie próbowała uciszyć mnie swoją służbową pałką. Wyczułam w niej bratnią duszę, choć zupełnie się tego nie spodziewałam.
- Morderstwo ze szczególnym okrucieństwem. Bo widzisz, nasza samozwańcza królowa kocha inaczej. Wpadła jej w oko koleżanka z akademika, a że jej nie chciała i jeszcze się z niej naigrywała, pewnej pięknej nocy zakradła się do jej pokoju i urządziła taką jatkę, że przybyli na miejsce policjanci wymiotowali po kątach. W szczegóły wdawać się nie będę, pewnie sama ci kiedyś o tym opowie, gdy uzna, że nie czujesz wystarczająco dużego strachu.
W głębi ducha podziękowałam losowi za to, że we mnie zakochała się lesbijka, która nie była zwyrodniałą psychopatką.
- Miłość, słodka miłość... Mam nadzieję, że we mnie się nie zakocha.
- Bez obaw, nie lubi blondynek, zwłaszcza tych chudych.
- I całe szczęście!

***

    Ktoś, kto twierdził, że nie było gorszego miejsca niż stołówka szkolna w porze lunchu, z całą pewnością nie miał tej wątpliwej przyjemność spożywania - a raczej próby spożywania - posiłku w stołówce więziennej.
Nie dość, że żarcie - bo tego czegoś nie można było nazwać jedzeniem - śmierdziało i wyglądało gorzej niż to, co Lisa serwowała nieodżałowanemu Simonowi, to jeszcze wszystkie obecne w obszernym pomieszczeniu kobiety patrzyły na mnie tak, jakbym była trędowata. I tak też mnie traktowały - każde puste miejsce, które chciałam zająć, było rzekomo zajęte.
- Już ktoś zaklepał to miejsce, tak? - zapytałam, gdy podeszłam do piątego z kolei stołu, a siedzące przy nim więźniarki zmierzyły mnie od góry do dołu z niemałą pogardą.
- Nie, ale i tak tu nie usiądziesz - odpowiedziała mi wytatuowana brunetka.
- Przy naszym stole nie ma miejsca dla psiego nasienia - zawtórowała jej siedząca na przeciwko Latynoska z owiniętym bandażem nadgarstkiem i podbitym okiem.
Westchnęłam zrezygnowana i podeszłam do kolejnego siedziska, gdzie mogła zmieścić się jeszcze jedna osoba.
- Nawet o tym nie myśl.
Czarnoskóra więźniarka położyła nogi na ławce, gdzie zamierzałam usiąść.
- Poważnie? - Przewróciłam oczami zmęczona już całą tą chorą sytuacją.
- Panna policjantówna pyta, czy mówię poważnie - zwróciła się szyderczym tonem do swoich koleżanek, na co te wybuchły głośnym śmiechem. - Nie, żartuję sobie. Proszę, posadź tu swój blady tyłeczek, będziemy zaszczycone. - Zabrała nogi z drewnianego mebla i poklepała dłonią jego powierzchnię, posyłając mi przy tym zachęcające spojrzenie. - No dalej, klapnij sobie, przecież ławka cię nie ugryzie.
Ławka może i nie, ale nie mam pewności, co do ciebie, powiedziałam w myślach lecz mimo tych obaw przyjęłam zaproszenie. Chciałam po prostu zjeść obiad jak normalny człowiek, nic więcej. Nie było mi to jednak dane - w chwili, gdy stawiałam tacę na blat, długowłosa murzynka wytrąciła mi ją z rąk.
- Głupiutka i naiwna, jak wszystkie blondyneczki.
Zacisnęłam mocno szczękę, by z moich ust znów nie wypłynęło jakieś mimowolne wyzwisko - nie chciałam oberwać dwa razy jednego dnia.
- Co, nie przewracasz już oczkami i nie komentujesz? Nie podejrzewasz, że to może być tylko głupi żart?
- Zejdź ze mnie, proszę - wydusiłam niemal błagalnym tonem, przenosząc wzrok z pobrudzonej tłuczonymi ziemniakami z sosem podłogi, na obsypaną krostami twarz rozmówczyni.
- Ona mnie prosi. Słyszałyście, dziewczyny? Ona mnie prosi! Śmiechu warte!
- Chcę tylko w spokoju zjeść obiad.
- A kto ci broni? Połóż się na podłogę i żryj, jak na psa przystało - oznajmiła wielce rozbawiona i zawyła niczym prawdziwy pies. Szybko podchwyciły to pozostałe skazane; wszystkie zaczęły wyć i szczekać.
- No dalej, suczko, jedz, zanim przyjdzie większy piesek i ci wszystko zabierze.
Zagryzłam mocno wargi i zacisnęłam powieki, licząc, że to powstrzyma cisnące się do oczu łzy.
- Co za tępa białaska.
Nim się zorientowałam, moja twarz wisiała nad sponiewieranym posiłkiem, a obca, silna dłoń boleśnie napierała na kark. Wstrzymałam oddech, pogodzona z myślą, że zaraz zatopię się w śmierdzącej papce, jednak nic takiego się nie stało - do akcji wkroczyła bowiem Robyn Harmony.
Bez zbędnych ceregieli chwyciła agresorkę za kołnierz i podniosła tylko po to, by zaraz przycisnąć ją do ziemi.
- Koniec tego dobrego, cukiereczku, trzy doby w karcerze! A ty, księżniczko - zwróciła się do mnie - bierz się za sprzątanie. I nawet nie licz na drugą porcję.
- Ale...
- Żadnych ale! - wrzasnęła. - Ja mówię, ty robisz, jasne?!
- Tak jest, proszę pani.
- Ja was wszystkie nauczę dyscypliny i posłuszeństwa, będziecie chodzić jak pieprzone zegareczki. Wstawaj, Rosenberg, nie będę cię przecież ciągnąć po podłodze!
Zapowiadał się cudowny rok...

..........................
Tytuł rozdziału: Bo dla wszystkich mych więziennych przyjaciół jestem tylko zwierzęciem

    Ten rozdział miał się pojawić w lutym i to nie dla wszystkich - planowałam zmienić ten blog na prywatny. Dlaczego? Bo poczułam się zawiedziona i zignorowana. Nie wiem, czy pamiętacie, ale po zakończeniu mojego drugiego opowiadania opublikowałam tu pewną sondę. Następnie pojawił się wpis ją podsumowujący, w którym wspomniałam, że będę dalej udostępniać to opowiadanie, jeśli czytelnicy będą się dzielić swoimi opiniami na temat publikowanych rozdziałów, przystaliście na to. Tymczasem poprzedni wpis pokazał, że owe deklaracje były nic nie warte, bo przez cały grudzień odezwały się tylko dwie osoby. Było mi naprawdę ogromnie przykro, bo specjalne publikowałam rozdział w Mikołajki, by zrobić Wam prezent. Odzew był znikomy, ale pomyślałam, że może wszyscy czekają do przerwy świątecznej, która była całkiem długa, trzy tygodnie, jeśli mnie pamięć nie myli. Ale i tu przyszedł zawód. Uznałam to za jasny sygnał - nikt cię tutaj nie chce, ani tej twojej marnej pisaniny. Zaczęłam odczuwać coś, czego miałam nadzieję już nigdy więcej (po rzekomym zdystansowaniu) nie czuć - desperację.
Zaprowadziła mnie ona do pomysłu przerobienia tego bloga na prywatny i udostępnienia go tylko tym osobom, które na pewno zostawiałyby komentarze.
Czemu ostatecznie tego nie zrobiłam? Bo w dniu, w którym miałam publikować wpis informacyjny, na WYRA pojawił się komentarz z prośbą o dostęp do archiwum, w którym padły miłe słowa na temat MWADG. To mnie odwiodło od pierwotnych zamiarów, ale wiem, że jeśli sytuacja sprzed miesiąca znów się powtórzy, po raz kolejny popadnę w to błędne koło frustracji i zacznę na nowo rozważać zamknięcie bloga. Dlatego proszę Was, tak z głębi mego egoistycznego, próżnego, pragnącego uwagi serducha, jeśli czytacie rozdziały, napiszcie chociaż słowo. Nie wymagam przecież od nikogo dwustronicowej recenzji napisanej kwiecistym stylem, a choćby jednego zdania opisującego wrażenia, jakie towarzyszyły Wam podczas czytania. To dla mnie naprawdę ogromnie ważne, bo w sytuacji, w której nikt się nie odzywa, czuję się tak, jakbym pisała do szuflady. Publikowanie czegoś na blogu jest równoznaczne z chęcią poznania opinii, a kiedy jej nie ma, publikowanie to tak naprawdę marnowanie czasu.
Ja wiem, że powtarzam się jak zdarta płyta, czym pewnie irytuję większość z Was, ale to dla mnie naprawdę ważne. Skoro ja mogę poświęcić kilka godzin na przepisywanie i sprawdzanie tekstu, to chyba kilka minut poświęconych na naskrobanie komentarza nie powinno być jakimś ogromnym problemem.
A jeśli mnie tu nie chcecie, napiszcie wprost, ja się nie obrażę, po prostu zbiorę grupkę (choćby trzyosobową), która jest naprawdę zainteresowania i potrafi mi to zainteresowanie okazać, i zrobię z tego bloga blog prywatny, czym oszczędzę nieprzyjemności nam wszystkim.
    Po raz kolejny decyzję zostawiam Wam, tylko proszę, tym razem nie składajcie obietnic, których i tak później nie dotrzymacie, bo takie zachowanie jest dla mnie wyjątkowo bolesne.